ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ ΔΗΜΟΥ ΤΕΓΕΑΣ
-------------------------------------------------------
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ ΚΑΙ Ο «ΠΕΡΟΥΚΑΣ»
«Παιδαγωγική Σχιζοφρένεια»
-------------------------------------------
Η πορεία του Ελληνικού πνεύματος από το έπος στη Λυρική Ποίηση είναι ένας φιλοσοφικός στοχασμός της ζωής. Ο επικός άνθρωπος ζει αμετάβλητα για αιώνες ίδιες αρχές και καταστάσεις, σε αντίθεση με το λυρικό που ζει το εφήμερο, τη διαρκή μεταβολή.
Το μεγάλο βήμα αυτού του στοχασμού το κάνει ο Αρχίλοχος από την Αρκαδική αποικία της Πάρου. Αυτή τη διαρκή μεταβολή την προσδιορίζει ως «ρυσμό» (ρυθμό) ζωής. (Ο ρυθμός σαν μέτρο προϋποθέτει την ύπαρξη αντιθέσεων, που επαναλαμβάνονται, δύο αντίθετων άκρων και επομένως καταστάσεων, χαράς-λύπης, ευτυχίας-δυστυχίας …). Και με κύριο χαρακτηριστικό τη διαρκή συνεχή εναλλαγή και μεταβολή.
Ο λυρικός λόγος βοηθάει τον άνθρωπο στην αυτογνωσία και τον αυτοσεβασμό. Μας βοηθάει να καταγράψουμε τα γνωρίσματα της ταυτότητάς μας μέσα από την καθημερινότητα της ζωής. Μ’ αυτή την προσέγγιση ο άνθρωπος είναι «εφήμερο ον». Όχι γιατί η ζωή του είναι μικρή(και σ’ αυτό συνήθης ευχή είναι η μακροημέρευση), αλλά γιατί στη ζωή μας δε μετράνε όλες οι μέρες, παρά μόνο εκείνες που έχουν ένα νόημα, καλό ή κακό.
Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά θα θυμούνται πάντα την 11 Σεπτεμβρίου σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο ή στην καινούργια τάξη, την πρώτη γνωριμία ενός σημαντικού για τη ζωή προσώπου, όπως θυμόμαστε τη μέρα που γεννηθήκαμε, τη μέρα που παντρευτήκαμε. Καθώς χιλιάδες εκατομμύρια ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο θυμούνται την 11 Σεπτεμβρίου σα μια μέρα που οριοθετεί στάσεις και συμπεριφορά ζωής. Μια μέρα «μοιρασμένη» στον καθένα, κομμάτι της μοίρας μας.
Οι κοπέλες του γραφείου της Κεντρικής Πλατείας θυμούνται και ξαναθυμούνται το γέρο που μπήκε στο γραφείο τους με τα φανταχτερά μαλλιά. «Βρε, αυτός τα βάφει!», λοιδορούσαν χαχανίζοντας. Ώσπου μπήκε μέρα η Μαρία και είπε εκείνο το ανεπανάληπτο: «Καλέ! Αυτός φοράει περούκα!». Και τα χαχανίσματα τράνταξαν τις τζαμαρίες της πλατείας.
Το 1990 ο Μητσοτάκης φόρεσε την περούκα της κάθαρσης. Ίδιος αρχάγγελος με τη ρομφαία του, που τότε έμοιαζε με γκλίτσα. Ποιμήν προβάτων, και τα πρόβατα τον κάνανε πρωθυπουργό. Αλλά η Δεξιά μετράει τις μέρες της κι όταν φτάνει στην επάρατη «Τριετία της Γκλίτσας» (1990-1993) κάνει ένα ελαφρό πηδηματάκι, από βράχου εις βράχον. Χαμογελάει πικρόχολα η Θεοδώρα του Επιτίμου, ο Κωνσταντίνος ο Νεώτατος, ο και «Πορφυρογέννητος». Χειρονομεί πότε με το δεξί και πότε με το αριστερό χέρι δίκην «πλαστικοποιημένου» τροχονόμου που το χέρι του επίμονα δείχνει πάντα μια τρύπα που μοιάζει με πόρτα μαντριού ή κάλπης. Όλο τους γκαλοπιάνουν, κλίνουν και την πόρτα. Αλλά όταν τους ζυγίζουν, κάποιος βγάζει την κραυγή «Καλέ! Αυτοί φοράνε περούκα!». Και αρχίζουν οι διαρροές από το φεγγίτη της κάλπης. Βγαίνουν λιπόβαροι και η Πλάστιγγα γέρνει κατά τη μεριά του ΠΑΣΟΚ. Ο Λαός βέβαια έγινε από πέτρες όπως έλεγε και η αρχαία παράδοση, αλλά περιέργως ανέπτυξε και κόμη και μέσα από την κόμη φέρει νουν, κοινώς έχει και μυαλό.
Αυτός που δεν έχει μυαλό, λιποβαρής, είναι ο περούκας, ο «Γέρος με την Περούκα»(δείγμα αυτοηδονισμού και αυτοερωτισμού, όπως θα τόνιζε και ο γνωστός σεξολόγος της TV). Bελόνα που κόλλησε σε δίσκο 75 στροφών. Σκεφτείτε ένα 75χρονο να περπατάει ανάμεσά μας χασκογελώντας, δίκην συναρμολογημένου τριαντάρη. Είναι αλήθεια πως νιώθω ότι μου προσβάλλει τα «Κοινωνικά Δεδομένα».Τα λεγόμενα «Προσωπικά Δεδομένα» είναι για άλλους. Γιατί σαν Έλληνας και παιδαγωγός οφείλω να μεταφέρω τα ιδεώδη αυτού τους έθνους. Με πρώτο και καλύτερο το κάλλος, την ομορφιά, που στις μέρες μας μετασχηματίστηκε και δημιούργησε τη λέξη καλός. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνο άγαλμα. Δηλαδή δε γίνεται ποτέ άγαλμα. Αυτοπραγματώνεται και εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Ο άνθρωπος ως προσωπικότητα οφείλει κάθε στιγμή να κάνει αυτοαξιολόγηση για να φτάσει στην αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό.
Ο Περούκας βιώνει την κατάστασή του ως «παιδαγωγική σχιζοφρένεια», καθώς νιώθει την ίδια στιγμή πως είναι δυο πράγματα εντελώς αντίθετα μεταξύ τους και συγκρουόμενα. Το παιδί, όταν βρεθεί δίπλα του, πρέπει να καθοδηγηθεί για να βιώσει πρόσωπα και γεγονότα ως εξαίρεση και παραλογισμό. Μια παράμετρο της ζωής που αντιπαρερχόμεθα, με τον τρόπο που δηλώνει ο τίτλος του επιγράμματος του προδότη Τεγεάτη Τιμαγόρα. (ΠΤΥΕ ΚΑΙ ΧΩΡΕΙ: Φτύσε και φύγε)
Να δούμε όμως την πορεία των αξιών. Στην απελπιστική κραυγή κάποιων Ιώνων στοχαστών: «Τι νόημα έχει η ζωή, άμα χάσω τα νιάτα και την ομορφιά!», έρχεται η απάντηση του σοφού Αθηναίου, του Σόλωνα: «Γηράσκω αεί διδασκόμενος». Υπέρτατη αξία όταν μεγαλώνουμε γίνεται, είναι η γνώση και η αλήθεια. Η επιστήμη και ο λόγος. Η ομορφιά μένει βέβαια και στο χώρο του μύθου, και έχει τη γοητεία της, αλλά η γνώση και ο ορθός λόγος, η ενσάρκωση της παιδείας, αποτελεί ελληνικό και παγκόσμιο «κτήμα ες αεί». Και αποτελεί το ιδανικό κάθε ηλικίας, αλλά αποκλειστικό γνώρισμα του «γέρου», του σοφού, καθώς η γνώση στον αρχαίο κόσμο (αλλά και σήμερα) αποκτάται με την πείρα και το πέρασμα του χρόνου.. Και ο «Γέρος του Μοριά» ήταν ο «Σοφός του Μοριά». Σοφία είναι η περιπέτεια, η «Οδύσσεια» της ζωής
Και τι θα κάνουμε το «Γερο με την Περούκα» τώρα που ανοίγουν τα σχολεία; Τον σπουδάζουμε ως εξαίρεση, στην εμπέδωση της έννοιας του κωμικού.
Κωμικό είναι η υπερβολή του αγαθού, σαν το δασκαλάκο με την καμπούρα που περπατάει στο πεζοδρόμιο με βαμμένα τα αραιά μαλάκια του. Μια γεύση σιχαμάρας. Η κοινωνία μας αποδέχεται με αυτό που είμαστε, και για να ξέρουμε ποιοι ήμαστε και τι είμαστε χρειάζεται αυτοαξιολόγηση, αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμός.
Το προκόμιο (ιταλικά perruca), η κόμη που έπεφτε στο μέτωπο του ίππου, ως προέκταση της κόμης, ξεκίνησε από τις περσίδες γυναίκες. Και μας πηγαίνει στο φέναξ, φενάκη, φενακίζω. Που σημαίνει απατεώνας, απάτη, εξαπατώ. Το σοβαρό και περίεργο είναι πως ο γέρος με την περούκα αυταπατάται εμπαίζοντας τον εαυτό του για να γελάνε τα παιδιά και οι μεγάλοι. Αυτός ο εμπαιγμός είναι υγιής αντίδραση μιας κοινωνικής ομάδας. Σαν τις μέρες του 1965, όταν έμπαινε ο αξιοσέβαστος ασπρομάλλης επιθεωρητής και ακολουθούσε ο νεάζων φιλόλογος Γυμνασιάρχης.
Κείνη την όμορφη εποχή, τη φωνή του Π. Σαρρή «Βρε! Λέτε να βρέξει και να φύγει η μπογιά!» τη συνόδευαν τα χάχανα των καθηγητών σ’ όλο το Στάδιο. Δίπλα όμως είχαμε την εικόνα κάποιου άλλου, του Επιθεωρητή Α. Κατσουρού, με τη χιονάτη κόμη που βάδιζε με μια ιδιόμορφη μεγαλοπρέπεια καθώς είχε αφήσει μικρά κομμάτια των ποδιών του στο Αλβανικό μέτωπο. Η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός.
Τα γέλια των κοριτσιών της κεντρικής πλατείας της Τρίπολης είναι κομμάτι από το πανηγύρι της σχολικής χρονιάς που αρχίζει χωρίς να φοράει περούκα. Μια κοινή προσπάθεια που έχει τα χαρακτηριστικά της γνησιότητας. Τις καλύτερες ευχές μας για τη νέα σχολική χρονιά που περπατάει σταθερά με τις νέες απαιτήσεις των καιρών. Πολλές και επίπονες, για διδάσκοντες και διδασκομένους.
Κουράγιο και δύναμη σε όλους. Και στο «Θανάση το Μανιάτη», συνεργάτη της χαρτο- «ΤΕΓΕΑΣ» και πολέμιο της «ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΤΕΓΕΑΣ». Φαίνεται πως από μικρό παιδί, ο αγαπητός φίλος και συνεργάτης, αγαπούσε τους χαρταετούς, μέτραγε και ξαναμέτραγε την καλούμπα που ήταν από γνέμα και κατάληξε στην επιστήμη των αριθμών. Οι αριθμοί από μόνοι τους όμως είναι κενά καλάθια.
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας