Μεταφασιστική διοίκηση.

150 χρόνια φασισμού συμπληρώνουν την αυταρχικότητα αυτού του τόπου. Ο εξαρτημένος διοικητικός υπάλληλος που προσπαθεί να απελευθερωθεί μεταφέρει την πίεση σε κάποιον παρακατιανό του. Καταπίεση για μια ψευδαίσθηση ελευθερίας.
Βλέπετε η Δημοκρατία δεν τυποποιήθηκε ποτέ στον τόπο μας, όπως και ένα πλήθος άλλα προϊόντα. Παρά το ότι ήταν και αυτή εισαγόμενη.
Ήμασταν ένας λαός ατιμασμένων. Λαός χωρίς δικαιώματα. Σε κάθε χαρτί μας με τη διοίκηση έπρεπε να υπάρχει αυτή η ομολογία της υποταγής, η ομολογία της ταπείνωσης. «Λαμβάνω την τιμή», για να «ευαρεστηθεί» ο αφέντης προϊστάμενος. Μετά την εξαφάνιση του Πασά στη Λίμνη των Ιωαννίνων, εκατοντάδες πασάδες ξεφύτρωναν στη Λίμνη της Διοίκησης. Και όλοι με στραμμένο νου και ψυχή στη λίμνη της Κυρά-Φροσύνης. Η τιμωρία του αποστάτη το παράδειγμα. Γι’ αυτό όλοι οι προϊστάμενοι ήταν αφοσιωμένοι σε κάποιο σουλτάνο, (Κοτζαμπάση, κομματάρχη ή παράγοντα).
Είναι αλήθεια πως καμιά από τις 15 δεκαετίες της ελεύθερης Ελληνικής Πολιτείας δεν άρχισε ή τέλειωσε ομαλά.
Οι εκπρόσωποι της διοίκησης εκφράζουν και στη δεκαετία μας την ελληνική παθολογία. Το «Διοικητικό Σύνδρομο Ταύτισης» με την εξουσία. Και επειδή εξουσία και κόμμα παντρεύτηκαν, το διοικητικό σύνδρομο εξουσίας έγινε ταυτόσημο με τον κομματισμό. Μια ταλαντευόμενη Μεταφασιστική Διοίκηση.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι απρόσωποι και έχουν συνέχεια. Η ανασφάλεια τους έκανε προσωπικούς και με απλή προέκταση για την αναγκαία κομματική στήριξη. Δεν αναβιώνει επακριβώς η Πλατεία Κλαυθμώνος των αρχών του αιώνα μας. Νιώθουμε όμως τον πόνο της δημοκρατίας που έρχεται και δε φτάνει.
Κάποτε τα πρόσωπα της διοίκησης πρέπει να αποκτήσουν την «ολοκληρωμένη ατομική ευθύνη». Ανεξαρτήτως μεγέθους. Γιατί και στις μέρες μας η ευθύνη του υπαλλήλου ολισθαίνει από προϊστάμενο σε προϊστάμενο. Σαν τη δραχμή δηλαδή. Που πρέπει μέρα παρά μέρα να μαθαίνεις την τιμή της. Κατά πως λέγαμε «λαμβάνει την τιμή…».
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ, 20 Δεκεμβρίου 1989)