1.1.07

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ και ΔΗΜΑΡΧΩΝ «Εργα και Ημέραι»
ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΕΓΕΑΣ
Το Τέρας.
Περί μεταθέσεως της πρωτευούσης του δήμου Τεγέας.(ΦΕΚ. 77/31-3-1900 Τ. Α).
---------------------------
Θεομεσάνοιχτα είχαμε όλοι εμείς, δάσκαλοι και καθηγητές, για τους πολιτικούς θεσμούς και το πώς λειτουργούσαν. Πόσο περισσότερο οι Κοινοτάρχες. Κοινοτ.. Σύμβουλοι και απλοί πολίτες, που τους ζητούσαμε να ψηφίσουν τη δημιουργία του Δήμου Τεγέας από το 1986. Ή και τώρα, που ζητάμε «μια χεσιά τόπο», μια γωνιά Γραφείου για την «ΑΡΕΘΟΥΣΑ».Και όμως, ο ΔΗΜΟΣ είναι υπεύθυνος (μόνο στα χαρτιά;) για την προστασία του Φυσικού και Πολιτιστικού περιβάλλοντος. Και μεις «Εθελοντές» στην «Ολυμπιάδα του Τίποτα».
Για να βγει το Διάταγμα που προαναφέραμε και ακολουθεί, χρειάστηκε μια ολόκληρη περιπέτεια. Και η απόφαση έφτανε σαν ευχή στην Κυβέρνηση. Με συνημμένες τρεις αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων και μία του Επαρχιακού Συμβουλίου. Με πίνακα των χωριών της Τεγέας, τον πληθυσμό καθενός και την απόσταση σε ώρες και λεπτά (ποδαρόδρομου) από την παλιά και νέα έδρα του Δήμου. Ακόμα και οι υποδομές που υπήρχαν.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά πως οι πρωτοσχηματισμένοι στη Μαντινεία Δήμοι μέσα σε πέντε χρόνια (1836-1941) περιορίστηκαν αριθμητικά στους μισούς. Γιατί οι Δήμοι έπρεπε να είναι βιώσιμοι. Σε τι βαθμό σήμερα ο πολίτης γνωρίζει πως ο Δήμος είναι ένας δυναμικός εξελισσόμενος θεσμός: Και πως πρέπει να είναι έτοιμος και για κάποιες αλλαγές, αν οι ανάγκες το απαιτήσουν.
Και για την Τεγέα ρωτάμε και σήμερα: Εχουμε Δημοτικό Συμβούλιο ή «Τέρας», Δήμαρχο ή «Περούκα», δηλαδή Κοινοτάρχη που φοράει την περούκα του Δημάρχου και την τραγιάσκα του μικροπωλητή, του μικροπολίτη μικροπολιτικού. Δεν έφτανε που στην Τεγέα γνωρίσαμε τα χάλια μιας κυριολεκτικά χαμένης τετραετίας, της τετραετίας των «Χαμένων Δημάρχων». Έρχεται και ο τωρινός Δήμαρχος αφού διακήρυξε περήφανα πως παρέλαβε «καμένη γη» που κάπνιζε ακόμη, κάθεται ακόμα σε πυροσβεστήρα σημειώνοντας ΝΑΙ τούτο, ΝΑΙ εκείνο, Ναι το άλλο, ΝΑΙ εδώ, ΝΑΙ εκεί. Και το άθροισμα ένα ΤΕΡΑΣ. Πέντε ΝΑΙ κάνουν απλά ένα ΟΧΙ.
Υπάρχουν αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου που λειτούργησαν σε προλογικό επίπεδο, στη σφαίρα του παραλόγου. Και γεννάται το ερώτημα (που είναι ερώτημα και για άλλους Δήμους): Δημιούργησε το Δημοτικό Συμβούλιο Τεγέας «Δημοτική» συνείδηση; Εκπαίδευσε δημότες- πολίτες; Δικαιολογείται να ακούγεται η φράση «Τι θες εσύ στο δικό μας χωριό;»
Η Τεγέα που σε όλα πρωτοτυπεί, έβγαλε λένε και μια καινούργια ράτσα τεράτων, τους «ΜΑΝΤΡΑΧΑΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ». Τρεις Δημοτικοί Σύμβουλοι που μπήκανε κανονικά (από πόρτα) στο Μαντρί του Δημάρχου, πηδήξανε βιαστικά τη μάντρα. Τρεις «Μαντράχαλοι», που λέει και ο λαός. Και από πίσω «Δήμαρχος Μαντράχαλος» που έγινε από τη βιασύνη του να τους πιάσει και από τη μάντρα που «χάλασε» στις Ρίζες. Και τον κυνηγάγανε οι «Θηροφύλακες» για παράνομο κυνήγι.
Τέσσερις «μαντράχαλοι» είναι σαν το τέθριππο στην πίσω όψη του νομίσματος της «ΑΡΕΘΟΥΣΑΣ». Με γυναίκα ηνίοχο που μπορεί να συμβολίζει και την Τεγέα. Από τότε που κυκλοφόρησε το νόμισμα η ηνίοχος είναι ακίνητη, σαν την ΤΕΓΕΑ του Δημάρχου, και την απόφαση που παίρνει και δεν παίρνει.
Το «τέθριππο» όμως του Δήμου Τεγέας, δεν έχει σχέση με άλλα «Δημοτικά Ιπποδρόμια». Είναι ένα τέθριππο ΤΕΡΑΣ. Αλλά στην Τεγέα έχει προϊστορία, όχι σαν το «Τέρας του Λοχ Νες» της Σκωτίας. Σε μας είναι «Τεγ-Νες», και «Τεχ-Νες», ανάλογα με τα τεχνάσματα του Δημοτικού Συμβουλίου και των «Μαντράχαλων». Και ιδού οι αποδείξεις από την αληθινή «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΓΕΑΣ».
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α΄ , ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Λαβόντες υπ’ όψιν τα άρθρα 8 του περί δήμων νόμου και του από 7 Μαρτίου νόμου ΑΛΙΣΤ΄ Περί τροποποιήσεως διατάξεων του προειρημένου, και τας από 9 Νοεμβρίου 1896 υπ’ αριθ. 13 και από 20 Νοεμβρίου 1899 υπ’ αριθ. 5 γνωμοδοτήσεις του δημοτικού συμβουλίου Τεγέας και την από 18 Μαρτίου 1897 υπ’ αριθ. 2 ομοίαν του επαρχιακού συμβουλίου Μαντινείας, προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, μετατίθεμεν την πρωτεύουσαν του δήμου τούτου από του χωρίου Πιαλί εις το χωρίον Αχούρια.
Ο αυτός Υπουργός δημοσιεύσει και εκτελέσει το παρόν διάταγμα.
Εν Αθήναις τη 26 Μαρτίου 1900
ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ο Υπουργός των Εσωτερικών
Ι. Ν. ΘΕΟΤΟΚΗΣ
Αριθ. 13 : ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΕΓΕΑΣ.
Συγκείμενον εξ απάντων των μελών αυτού.
Συνήλθε σήμερον την τρίτην του μηνός Νοεμβρίου 1896 έτους ημέραν Κυριακήν και ώραν 10 π.μ. συνεπεία της υπ’ αριθ. 558 εγγράφου προσκλήσεως του προέδρου Σπυρ. Μπισμπίκη και του από 30 8/βρίου ε. έ. πρακτικού αναβολής της ορισθείσης τότε συνεδριάσεως, δι’ ού ορίσθη η σημερινή συνεδρίασις επί παρουσία του δημάρχου Τεγέας Χρ. Χριστοπούλου, όστις υπέβαλεν ημίν προς ψήφισιν τον προϋπολογισμόν του δήμου διά το έτος 1897, τον απολογισμόν της διαχειρίσεως του έτους 1895 την πρότασιν δύο δημοδιδασκάλων διά τας κενάς θέσεις των δημοτικών σχολείων Κερασίτζας και Μαγούλας κ.λ.π. και επεξεργασθέντες ταύτα πάντα απεφάνθημεν συνταχθεισών των υπ’ αριθ. 10 περί του απολογισμού, 11 περί του προϋπολογισμού, 12 περί διορισμού και μεταθέσεως δημοδιδασκάλων πράξεων σημερινής ημερομηνίας,
περί ώραν 11 π.μ. ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου υπέβαλεν πρότασιν μεταφοράς της πρωτευούσης του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου ΠΙΑΛΙ εις το χωρίον ΑΧΟΥΡΙΑ.
και υποστήριξε την πρότασίν του ταύτην λόγω του ότι το χωρίον Αχούρια είναι το κεντρικότερον και υπό πληθυσμόν μεγαλύτερον και υγιέστερον και εις αυτό τούτο το χωρίον ανήκει να έχει την έδραν του ο δήμος Τεγέας., διότι από της συστάσεως του περί δημαιρεσιών νόμου μέχρι του 1880 έτους,(σ.σ. δεν ακριβολογούν, διότι η μετάθεση έγινε με το Β.Δ. 29-11-1873, ΦΕΚ.60/24-12-1873) η Τεγέα είχε έδραν το χωρίον Αχούρια προσέτι δε ήδρευον και ειρηνοδικείον και υποθηκοφυλακείον, αλλ’ έκτοτε διά λόγους πολιτικούς και διότι ο εκλεχθείς τότε δήμαρχος Αναστ. Βούτσης ήτο κάτοικος του χωρίου Πιαλί κατόρθωσε διά της ισχυούσης τότε πολιτικής και μετεφέρθη η πρωτεύουσα του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου Αχούρια εις το χωρίον Πιαλί, ένθα μέχρι σήμερον διατηρείται, και εζήτησε ίνα υπερψηφίσωμεν της προτάσεως ταύτης
Ο δε δήμαρχος Τεγέας εις το άκουσμα της προτάσεως εξηγριώθη εναντίον του προέδρου, υβρίσας μάλιστα αυτόν διά της λέξεως ΤΕΡΑΣ και διέταξε τους ακολουθούντας τας γνώμας του δημοτικούς Ν. Κοτσιαρίδην, Αθαν. Καστραντάν, Αλέξ. Αλεξόπουλον, Χρίστον Πετράκον και Χρίστον Πατέραν ίνα αρνηθώσιν την υπογραφήν της παρούσης πράξεως και να μη εκφέρωσιν επ’ αυτής την γνώμην των, οι δε λοιποί επτά σύμβουλοι ήτοι ο πρόεδρος Σπυρ. Μπισμπίκης, Φίλιππος Καραγιάννης, Χρ. Μπούρης, Πέτρος Γιαννόπουλος, Ιωάννης Μουρόνης, Χρ. Παπακωνσταντίνου και Δημ. Παναγόπουλος αποδεχόμενοι την πρότασιν του προέδρου ως στηριζομένην εις τον νόμον και το δίκαιον.
Αποφαινόμεθα
1) Να μεταφερθεί η έδρα της πρωτευούσης του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου Πιαλί εις το χωρίον Αχούρια.
2) Επίσης να μεταφερθώσι αμφότερα τα εκλογικά τμήματα του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου Πιαλί εις το χωρίον Αχούρια και ως καταστήματα ψηφοφορίας να ορισθώσιν του μεν Α΄ τμήματος το δημοτικόν σχολείον Αχουρίων, του δε Β΄ ο ιερός ναός του Αγίου Δημητρίου, αμφότερα έχουσι χώρον και κατάλληλα εισί απέχοντα αλλήλων περί τα 70 μέτρα, έχουσι πλατείας άνω των 3 χιλιάδων μέτρων έκαστον, ενώ τα υπάρχοντα καταστήματα ψηφοφορίας εν Πιαλί μήτε χώρον έχουσι μήτε πλατείας και κατά την ημέραν της εκλογής πάντοτε συμβαίνουν ατοπήματα και νοθείαι της εκλογής.
Εφ’ ω συνετάχθη η παρούσα πράξις επί παρουσία του δημάρχου Τεγέας, ήτις αναγνωσθείσα και βεβαιωθείσα υπογράφεται παρ’ ημών των λοιπών συμβούλων, ήτοι των Ν. Κοτσιαρίδου, Αθ. Καστραντά, Χρ. Πατέρα, Αλεξ. Αλεξοπούλου και Χρ. Πετράκου αρνηθέντων να υπογράψωσι προσκληθέντες, επίσης ηρνήθη και ο δήμαρχος Τεγέας Χρ. Χρηστόπουλος.
Ο πρόεδρος: Σπυρ. Π. Μπισμπίκης Τα μέλη: Δ. Παναγόπουλος Πέτρος Γιαννακόπουλος, Χρ. Γ. Μπούρης, Φίλιππος Γ. Καραγιάννης, Ι. Γ. Μουρόνης, Χρ. Παπακωνσταντίνου.
Όπως βλέπουμε οι Τεγεάτες φαίνεται πως ήταν ανέκαθεν επιρρεπείς ή κοινώς «για τα πανηγύρια». Σαν το Δήμαρχο Τεγέας. Δυο χρόνια του ζητάμε να στήσει σε μια άκρη ενός Γραφείου το Γραμματοκιβώτιο του Συνέσμου Φυσικού και Πολιτιστικού Περιβάλλοντος «Η ΑΡΕΘΟΥΣΑ», και αυτός κοιτάζει το Τέθριππο του Δήμου και σκέφτεται: Θα πέσει: Δε θα πέσει ο «ΗΝΙΟΧΟΣ»; Και μεις επαναλαμβάνουμε μηχανικά: Θα πέσει; Δε θα πέσει; Και αν πέσει ποιος θα μαζέψει τις πέτρες της μάντρας. Οι «ΜΑΝΤΡΆΧΑΛΟΙ» δεν είναι για τέτοια, αλλά για «τέτοια»
Βλέπετε τερατούργημα τα είδαν και οι εν Αθήναις πριν από 113 χρόνια, γιατί εκτός από αυτή την απόφαση «τέρας», δημοσιεύονται στο ΦΕΚ και όσα μνημονεύονται ώστε το Β.Δ. να ακολουθείται από ουρά που θυμίζει το γνωστό τέρας, τη Χίμαιρα (μπροστά λιοντάρι, στη μέση αγρίμι και στην ουρά φίδι).
Με τι μοιάζει το Δημοτικό Συμβούλιο Τεγέας, ας το βρουν μόνοι τους οι κ.κ. Δημοτικοί Σύμβουλοι. Δεν είναι δα και θέμα Μαθηματικών των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Περιμένουμε και τρέχουμε σαν τη νύφη «ΑΡΕΘΟΥΣΑ».Που πήρε των ομματιών της, όχι γαιτί την ερωτεύθηκε ο ΑΛΦΕΙΟΣ, αλλά γιατί πήγε να την «πηδήξει». Οι νύφη ήταν παρθένα. Δεν είναι σαν την Τεγέα και σαν την. . . Την Εξουσία, να πούμε. Και σαν . . .(χώστε μόνοι σας ό,τι θέλετε. Ακόμα την ΑΠΟΓΡΑΦΗ της Ν.Δ.. Και εκεί γίνεται της π. . . .ς . . γίνεται)..
Πως μεταφέρουν την «έδρα» τους οι σηνερινοί Υπουργοί και Δήμαρχοι; Σύντομα και από καθ-έδρας. Αλλάζοντας κάθισμα!
Κύριε Δήμαρχε! Να υποβάλω το αίτημα στο Δήμαρχο Συρακουσών; Μήπως θα είχε καλύτερη τύχη!
Για την «ΑΡΕΘΟΥΣΑ»
Π. Δαλαμάγκας, Τεγεάτης.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ και ΔΗΜΑΡΧΩΝ «Εργα και Ημέραι»
ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΕΓΕΑΣ
Το Τέρας.
Περί μεταθέσεως της πρωτευούσης του δήμου Τεγέας.(ΦΕΚ. 77/31-3-1900 Τ. Α).
---------------------------
Θεομεσάνοιχτα είχαμε όλοι εμείς, δάσκαλοι και καθηγητές, για τους πολιτικούς θεσμούς και το πώς λειτουργούσαν. Πόσο περισσότερο οι Κοινοτάρχες. Κοινοτ.. Σύμβουλοι και απλοί πολίτες, που τους ζητούσαμε να ψηφίσουν τη δημιουργία του Δήμου Τεγέας από το 1986. Ή και τώρα, που ζητάμε «μια χεσιά τόπο», μια γωνιά Γραφείου για την «ΑΡΕΘΟΥΣΑ».Και όμως, ο ΔΗΜΟΣ είναι υπεύθυνος (μόνο στα χαρτιά;) για την προστασία του Φυσικού και Πολιτιστικού περιβάλλοντος. Και μεις «Εθελοντές» στην «Ολυμπιάδα του Τίποτα».
Για να βγει το Διάταγμα που προαναφέραμε και ακολουθεί, χρειάστηκε μια ολόκληρη περιπέτεια. Και η απόφαση έφτανε σαν ευχή στην Κυβέρνηση. Με συνημμένες τρεις αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων και μία του Επαρχιακού Συμβουλίου. Με πίνακα των χωριών της Τεγέας, τον πληθυσμό καθενός και την απόσταση σε ώρες και λεπτά (ποδαρόδρομου) από την παλιά και νέα έδρα του Δήμου. Ακόμα και οι υποδομές που υπήρχαν.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά πως οι πρωτοσχηματισμένοι στη Μαντινεία Δήμοι μέσα σε πέντε χρόνια (1836-1941) περιορίστηκαν αριθμητικά στους μισούς. Γιατί οι Δήμοι έπρεπε να είναι βιώσιμοι. Σε τι βαθμό σήμερα ο πολίτης γνωρίζει πως ο Δήμος είναι ένας δυναμικός εξελισσόμενος θεσμός: Και πως πρέπει να είναι έτοιμος και για κάποιες αλλαγές, αν οι ανάγκες το απαιτήσουν.
Και για την Τεγέα ρωτάμε και σήμερα: Εχουμε Δημοτικό Συμβούλιο ή «Τέρας», Δήμαρχο ή «Περούκα», δηλαδή Κοινοτάρχη που φοράει την περούκα του Δημάρχου και την τραγιάσκα του μικροπωλητή, του μικροπολίτη μικροπολιτικού. Δεν έφτανε που στην Τεγέα γνωρίσαμε τα χάλια μιας κυριολεκτικά χαμένης τετραετίας, της τετραετίας των «Χαμένων Δημάρχων». Έρχεται και ο τωρινός Δήμαρχος αφού διακήρυξε περήφανα πως παρέλαβε «καμένη γη» που κάπνιζε ακόμη, κάθεται ακόμα σε πυροσβεστήρα σημειώνοντας ΝΑΙ τούτο, ΝΑΙ εκείνο, Ναι το άλλο, ΝΑΙ εδώ, ΝΑΙ εκεί. Και το άθροισμα ένα ΤΕΡΑΣ. Πέντε ΝΑΙ κάνουν απλά ένα ΟΧΙ.
Υπάρχουν αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου που λειτούργησαν σε προλογικό επίπεδο, στη σφαίρα του παραλόγου. Και γεννάται το ερώτημα (που είναι ερώτημα και για άλλους Δήμους): Δημιούργησε το Δημοτικό Συμβούλιο Τεγέας «Δημοτική» συνείδηση; Εκπαίδευσε δημότες- πολίτες; Δικαιολογείται να ακούγεται η φράση «Τι θες εσύ στο δικό μας χωριό;»
Η Τεγέα που σε όλα πρωτοτυπεί, έβγαλε λένε και μια καινούργια ράτσα τεράτων, τους «ΜΑΝΤΡΑΧΑΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ». Τρεις Δημοτικοί Σύμβουλοι που μπήκανε κανονικά (από πόρτα) στο Μαντρί του Δημάρχου, πηδήξανε βιαστικά τη μάντρα. Τρεις «Μαντράχαλοι», που λέει και ο λαός. Και από πίσω «Δήμαρχος Μαντράχαλος» που έγινε από τη βιασύνη του να τους πιάσει και από τη μάντρα που «χάλασε» στις Ρίζες. Και τον κυνηγάγανε οι «Θηροφύλακες» για παράνομο κυνήγι.
Τέσσερις «μαντράχαλοι» είναι σαν το τέθριππο στην πίσω όψη του νομίσματος της «ΑΡΕΘΟΥΣΑΣ». Με γυναίκα ηνίοχο που μπορεί να συμβολίζει και την Τεγέα. Από τότε που κυκλοφόρησε το νόμισμα η ηνίοχος είναι ακίνητη, σαν την ΤΕΓΕΑ του Δημάρχου, και την απόφαση που παίρνει και δεν παίρνει.
Το «τέθριππο» όμως του Δήμου Τεγέας, δεν έχει σχέση με άλλα «Δημοτικά Ιπποδρόμια». Είναι ένα τέθριππο ΤΕΡΑΣ. Αλλά στην Τεγέα έχει προϊστορία, όχι σαν το «Τέρας του Λοχ Νες» της Σκωτίας. Σε μας είναι «Τεγ-Νες», και «Τεχ-Νες», ανάλογα με τα τεχνάσματα του Δημοτικού Συμβουλίου και των «Μαντράχαλων». Και ιδού οι αποδείξεις από την αληθινή «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΓΕΑΣ».
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α΄ , ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Λαβόντες υπ’ όψιν τα άρθρα 8 του περί δήμων νόμου και του από 7 Μαρτίου νόμου ΑΛΙΣΤ΄ Περί τροποποιήσεως διατάξεων του προειρημένου, και τας από 9 Νοεμβρίου 1896 υπ’ αριθ. 13 και από 20 Νοεμβρίου 1899 υπ’ αριθ. 5 γνωμοδοτήσεις του δημοτικού συμβουλίου Τεγέας και την από 18 Μαρτίου 1897 υπ’ αριθ. 2 ομοίαν του επαρχιακού συμβουλίου Μαντινείας, προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, μετατίθεμεν την πρωτεύουσαν του δήμου τούτου από του χωρίου Πιαλί εις το χωρίον Αχούρια.
Ο αυτός Υπουργός δημοσιεύσει και εκτελέσει το παρόν διάταγμα.
Εν Αθήναις τη 26 Μαρτίου 1900
ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ο Υπουργός των Εσωτερικών
Ι. Ν. ΘΕΟΤΟΚΗΣ
Αριθ. 13 : ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΕΓΕΑΣ.
Συγκείμενον εξ απάντων των μελών αυτού.
Συνήλθε σήμερον την τρίτην του μηνός Νοεμβρίου 1896 έτους ημέραν Κυριακήν και ώραν 10 π.μ. συνεπεία της υπ’ αριθ. 558 εγγράφου προσκλήσεως του προέδρου Σπυρ. Μπισμπίκη και του από 30 8/βρίου ε. έ. πρακτικού αναβολής της ορισθείσης τότε συνεδριάσεως, δι’ ού ορίσθη η σημερινή συνεδρίασις επί παρουσία του δημάρχου Τεγέας Χρ. Χριστοπούλου, όστις υπέβαλεν ημίν προς ψήφισιν τον προϋπολογισμόν του δήμου διά το έτος 1897, τον απολογισμόν της διαχειρίσεως του έτους 1895 την πρότασιν δύο δημοδιδασκάλων διά τας κενάς θέσεις των δημοτικών σχολείων Κερασίτζας και Μαγούλας κ.λ.π. και επεξεργασθέντες ταύτα πάντα απεφάνθημεν συνταχθεισών των υπ’ αριθ. 10 περί του απολογισμού, 11 περί του προϋπολογισμού, 12 περί διορισμού και μεταθέσεως δημοδιδασκάλων πράξεων σημερινής ημερομηνίας,
περί ώραν 11 π.μ. ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου υπέβαλεν πρότασιν μεταφοράς της πρωτευούσης του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου ΠΙΑΛΙ εις το χωρίον ΑΧΟΥΡΙΑ.
και υποστήριξε την πρότασίν του ταύτην λόγω του ότι το χωρίον Αχούρια είναι το κεντρικότερον και υπό πληθυσμόν μεγαλύτερον και υγιέστερον και εις αυτό τούτο το χωρίον ανήκει να έχει την έδραν του ο δήμος Τεγέας., διότι από της συστάσεως του περί δημαιρεσιών νόμου μέχρι του 1880 έτους,(σ.σ. δεν ακριβολογούν, διότι η μετάθεση έγινε με το Β.Δ. 29-11-1873, ΦΕΚ.60/24-12-1873) η Τεγέα είχε έδραν το χωρίον Αχούρια προσέτι δε ήδρευον και ειρηνοδικείον και υποθηκοφυλακείον, αλλ’ έκτοτε διά λόγους πολιτικούς και διότι ο εκλεχθείς τότε δήμαρχος Αναστ. Βούτσης ήτο κάτοικος του χωρίου Πιαλί κατόρθωσε διά της ισχυούσης τότε πολιτικής και μετεφέρθη η πρωτεύουσα του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου Αχούρια εις το χωρίον Πιαλί, ένθα μέχρι σήμερον διατηρείται, και εζήτησε ίνα υπερψηφίσωμεν της προτάσεως ταύτης
Ο δε δήμαρχος Τεγέας εις το άκουσμα της προτάσεως εξηγριώθη εναντίον του προέδρου, υβρίσας μάλιστα αυτόν διά της λέξεως ΤΕΡΑΣ και διέταξε τους ακολουθούντας τας γνώμας του δημοτικούς Ν. Κοτσιαρίδην, Αθαν. Καστραντάν, Αλέξ. Αλεξόπουλον, Χρίστον Πετράκον και Χρίστον Πατέραν ίνα αρνηθώσιν την υπογραφήν της παρούσης πράξεως και να μη εκφέρωσιν επ’ αυτής την γνώμην των, οι δε λοιποί επτά σύμβουλοι ήτοι ο πρόεδρος Σπυρ. Μπισμπίκης, Φίλιππος Καραγιάννης, Χρ. Μπούρης, Πέτρος Γιαννόπουλος, Ιωάννης Μουρόνης, Χρ. Παπακωνσταντίνου και Δημ. Παναγόπουλος αποδεχόμενοι την πρότασιν του προέδρου ως στηριζομένην εις τον νόμον και το δίκαιον.
Αποφαινόμεθα
1) Να μεταφερθεί η έδρα της πρωτευούσης του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου Πιαλί εις το χωρίον Αχούρια.
2) Επίσης να μεταφερθώσι αμφότερα τα εκλογικά τμήματα του δήμου Τεγέας εκ του χωρίου Πιαλί εις το χωρίον Αχούρια και ως καταστήματα ψηφοφορίας να ορισθώσιν του μεν Α΄ τμήματος το δημοτικόν σχολείον Αχουρίων, του δε Β΄ ο ιερός ναός του Αγίου Δημητρίου, αμφότερα έχουσι χώρον και κατάλληλα εισί απέχοντα αλλήλων περί τα 70 μέτρα, έχουσι πλατείας άνω των 3 χιλιάδων μέτρων έκαστον, ενώ τα υπάρχοντα καταστήματα ψηφοφορίας εν Πιαλί μήτε χώρον έχουσι μήτε πλατείας και κατά την ημέραν της εκλογής πάντοτε συμβαίνουν ατοπήματα και νοθείαι της εκλογής.
Εφ’ ω συνετάχθη η παρούσα πράξις επί παρουσία του δημάρχου Τεγέας, ήτις αναγνωσθείσα και βεβαιωθείσα υπογράφεται παρ’ ημών των λοιπών συμβούλων, ήτοι των Ν. Κοτσιαρίδου, Αθ. Καστραντά, Χρ. Πατέρα, Αλεξ. Αλεξοπούλου και Χρ. Πετράκου αρνηθέντων να υπογράψωσι προσκληθέντες, επίσης ηρνήθη και ο δήμαρχος Τεγέας Χρ. Χρηστόπουλος.
Ο πρόεδρος: Σπυρ. Π. Μπισμπίκης Τα μέλη: Δ. Παναγόπουλος Πέτρος Γιαννακόπουλος, Χρ. Γ. Μπούρης, Φίλιππος Γ. Καραγιάννης, Ι. Γ. Μουρόνης, Χρ. Παπακωνσταντίνου.
Όπως βλέπουμε οι Τεγεάτες φαίνεται πως ήταν ανέκαθεν επιρρεπείς ή κοινώς «για τα πανηγύρια». Σαν το Δήμαρχο Τεγέας. Δυο χρόνια του ζητάμε να στήσει σε μια άκρη ενός Γραφείου το Γραμματοκιβώτιο του Συνέσμου Φυσικού και Πολιτιστικού Περιβάλλοντος «Η ΑΡΕΘΟΥΣΑ», και αυτός κοιτάζει το Τέθριππο του Δήμου και σκέφτεται: Θα πέσει: Δε θα πέσει ο «ΗΝΙΟΧΟΣ»; Και μεις επαναλαμβάνουμε μηχανικά: Θα πέσει; Δε θα πέσει; Και αν πέσει ποιος θα μαζέψει τις πέτρες της μάντρας. Οι «ΜΑΝΤΡΆΧΑΛΟΙ» δεν είναι για τέτοια, αλλά για «τέτοια»
Βλέπετε τερατούργημα τα είδαν και οι εν Αθήναις πριν από 113 χρόνια, γιατί εκτός από αυτή την απόφαση «τέρας», δημοσιεύονται στο ΦΕΚ και όσα μνημονεύονται ώστε το Β.Δ. να ακολουθείται από ουρά που θυμίζει το γνωστό τέρας, τη Χίμαιρα (μπροστά λιοντάρι, στη μέση αγρίμι και στην ουρά φίδι).
Με τι μοιάζει το Δημοτικό Συμβούλιο Τεγέας, ας το βρουν μόνοι τους οι κ.κ. Δημοτικοί Σύμβουλοι. Δεν είναι δα και θέμα Μαθηματικών των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Περιμένουμε και τρέχουμε σαν τη νύφη «ΑΡΕΘΟΥΣΑ».Που πήρε των ομματιών της, όχι γαιτί την ερωτεύθηκε ο ΑΛΦΕΙΟΣ, αλλά γιατί πήγε να την «πηδήξει». Οι νύφη ήταν παρθένα. Δεν είναι σαν την Τεγέα και σαν την. . . Την Εξουσία, να πούμε. Και σαν . . .(χώστε μόνοι σας ό,τι θέλετε. Ακόμα την ΑΠΟΓΡΑΦΗ της Ν.Δ.. Και εκεί γίνεται της π. . . .ς . . γίνεται)..
Πως μεταφέρουν την «έδρα» τους οι σηνερινοί Υπουργοί και Δήμαρχοι; Σύντομα και από καθ-έδρας. Αλλάζοντας κάθισμα!
Κύριε Δήμαρχε! Να υποβάλω το αίτημα στο Δήμαρχο Συρακουσών; Μήπως θα είχε καλύτερη τύχη!
Για την «ΑΡΕΘΟΥΣΑ»
Π. Δαλαμάγκας, Τεγεάτης.
ΔΗΜΟΣ ΤΕΓΕΑΤΩΝ

ΔΗΜΟΣ ΤΕΓΕΑΤΩΝ,
Η μόνη και τελευταία ελπίδα της Τεγέας.
Για,
Οικονομική ανάπτυξη,
Κοινωνική ευημερία,
Εκπαιδευτική αναβάθμιση,
Πολιτισμική αναγέννηση,
Αθλητική παρουσία.
Για,
Να ξαναγίνει η Τεγέα η πρώτη πόλη της Αρκαδίας.
Για,
Να ακουστεί και πάλι η φωνή των Τεγεατών σ’ όλο τον κόσμο.
ΔΗΜΟΣ ΤΕΓΕΑΤΩΝ.
Για,
Την Τεγέα,
Την Αρκαδία,
Την Ελλάδα.
Για τους Τεγεάτες όλου του κόσμου.
ΔΗΜΟΣ ΤΕΓΕΑΤΩΝ,
Τώρα,
Δεν υπάρχουν πια παρατάξεις.
Υπάρχει
Το Μεγάλο Όραμα
Και
Είκοσι χιλιάδες μάτια
Στραμμένα
Με πόνο και αγάπη
Στον τόπο που τους γέννησε,
Την Ιερή Γη της Τεγέας.
Ο μόνος δρόμος,
Για
Να ξαναγυρίσουν τα παιδιά μας στον τόπο τους.
Για
Να μιλάνε με περηφάνια τα εγγόνια για το σπίτι του παππού τους.
Για
Να ξανασμίξουμε όλοι μαζί
Σαν
Έλληνες Αρκάδες Τεγεάτες
Σαν άνθρωποι.
ΔΗΜΟΣ ΤΕΓΕΑΤΩΝ.
Για
να γίνουμε νοικοκυραίοι στον τόπο μας.
H
Mόνη και τελευταία ελπίδα
της ΤΕΓΕΑΣ.

(ΤΕΓΕΑ, 17 Αυγούστου 1986.)
Δεν είμαστε μαθητές σημαίνει...
------------------
Δεν είμαστε μαθητές σημαίνει...
απομακρυνόμαστε απ’ τη γνώση,
τη γνώση και τις φιλότιμες προσπάθειες του καθηγητή.

Σημαίνει αποξεχνάμε τις αρχές,
αυτές που είναι στοιχειώδεις για τη συμπεριφορά μας.
Κλειδαμπαρώνουμε τη μόρφωση
πίσω απ’ τα ψηλά, όμορφα κάγκελα της αποξένωσης.

Σημαίνει υψώνουμε ξύλινα τείχη γύρω απ’ τους εαυτούς μας
πιστεύοντας πως θα κυριαρχήσουμε χωρίς μόρφωση.

Σημαίνει είμαστε τρωτοί απ’ τις ριπές των εχθρών μας
και αφήνουμε την τύχη μας στη μοίρα.

Ξένοι, άδειοι απ’ τα εφόδια της γνώσης και της μάθησης
ευάλωτοι στο φύσημα του ανέμου.

Χαμένοι μες τα ψεύτικα μεγαλεία,
που μας προσφέρει η απανθρωπιά.
(Νεοελληνική Λογοτεχνία, Α΄ Λυκείου, 1996-97).
Δελτίο Καιρού

Φόρεσε
Τα τρύπια παπούτσια της Άνοιξης
Και τρέξε να με βρεις
Στη φωτιά του καλοκαιριού.

Όπως τότε,
Που μας έπνιγαν τα αισθήματα
Και κρύβαμε την καρδιά μας.

Τώρα ταξιδεύεις
σε πελάγη άγνωστα.
Όμως το σκαρί σου
Δεν είναι πια
Για μεγάλες τρικυμίες.

Γι’ αυτό πρόσεχε
Στο φως του φεγγαριού
Να διαβάζεις προσεχτικά
Κάθε βράδυ
Το «Δελτίο Καιρού».

Και προπαντός
Την αναγγελία θυέλλης
Την ίδια πάντα ώρα:
Σ’ αγαπώ.

(Τεγέα, 6 Σεπτεμβρίου 1994).
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ


Με φύτεψε η μωρία

ενός παρανοϊκού Δικτάτορα.

Με παράχωσε η ευφυΐα

ενός ευγενή Δημοκράτη.

Σαπίζω κάθε μέρα

μέσα στην άγνοια της ανθρώπινης ερημίας.

Το μόνο που ξέρω είναι πως

δε θα φυτρώσω ποτέ.

Υπογραφή: Ιρακινός Στρατιώτης.


(Σημείωση: Αυτό είναι κατάλληλο μόνο για μεγάλους).


(Για την αντιγραφή: Παναγιώτης Δαλαμάγκας).
Η Γεννήτωρ Πόλις. Στο Γεννήτορα της Δημοκρατίας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
---------------------------------
Δεν είναι αρκετό να στήνεις ένα τιμητικό μνημείο, όπως είναι η προτομή του μεγάλου Αρκάδα Πολιτικού, που βρίσκεται στον περίβολο του Κήπου του Δικαστικού Μεγάρου Τριπόλεως. Εργο πνοής, μεταξύ των πολλών που άφησε ο Δήμαρχος Τάσος Σεχιώτης στην πόλη μας. Που είναι χαρακτηριστικά της δημιουργικής του πορείας στην Τρίπολη με την οποία είχε τόσο ταυτιστεί. Ο Σεχιώτης της Τρίπολης και η Τρίπολη του Σεχιώτη.
Μια μαρμάρινη προτομή πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της άμεσης επικοινωνίας με το θεατή. Και να του δίνει, σύμφωνα και με τις αρχές οικονομίας της γλώσσας, την ταυτότητα του εικονιζόμενου και τιμώμενου προσώπου.
Όνομα και τόπος γέννησης είναι μια απλή εξωτερική περιγραφή. Δε δίνουν και δεν μπορούν να δώσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστρικά του εικονιζόμενου, που αποτελούν την ουσία της ιστορικής του ύπαρξης. Η ουσία της ιστορίας είναι το «ΓΙΑΤΙ».
Με αυτό τον τρόπο, χαράσσοντας το σχόλιο που προτάσσουμε στο σημείωμά μας, το μνημείο περνάει στο χώρο της ιστορίας, του ιστορικού γίγνεσθαι.Με το διπλό αυτό χαρακτηρισμό και αιτιολόγηση. Γιατί, είναι: Η Πόλη που τον γέννησε. Και είναι τιμητική προσφορά σ’ αυτόν. Γιατί είναι: Ο Πατέρας της Δημοκρατίας.
Και με την ευκαιρία αυτή προσθέτουμε την πρόσκληση των Λεβιδιωτών:
«Ο Σύλλογος Λεβιδιωτών Αττικής «Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ» τελεί επιμνημόσυνη δέηση στον τάφο του Αλέξάνδρου Παπαναστασίου στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, την Κυριακή, 14 Νοεμβρίου 2004, ώρα 11.30 π.μ.. Καλείσθε να τιμήσετε με την παρουσία σας την εκδήλωση. ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ».
Το σημείωμα αυτό και η πρόταση είχαν ωριμάσει από καιρό. Τη γράφω σήμερα σαν προσωπικό χρέος και μνημόσυνο. Ελπίζω ο κ. Σωτηρόπουλος, με την ιδιότητα του Δημάρχου, να βάλει έναν απλό τεχνίτη να χαράξει τα λίγα αυτά γράμματα. Είναι ένα αναγκαίο συμπλήρωμα του μνημείου.
Βλέποντας όμως τα πράγματα από τη σκοπιά της Μεγάλης Πόλης αντιλαμβανόμαστε πως χρειάζεται κάτι περισσότερο. Μια απλή προτομή, για το δεύτερο σημαντικό πρόσωπο της Τρίπολης ( η πρωτιά ανήκει στον Κολοκοτρώνη) φαντάζει μικρή για το μέγεθος του Α. Παπαναστασίου. Το σπίτι που γεννήθηκε (βρισκόταν στην οδό ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ε΄ , απέναντι από το Επισκοπείο), «εξαφανίστηκε» στη διάρκεια της Πρώτης Δημαρχίας Δ. Σωτηρόπουλου. Η πολυκατοικία που οικοδομήθηκε στη θέση του κατεδαφισμένου σπιτιού, παραμένει ένα «ΒΩΒΟ ΜΝΗΜΕΙΟ». Σιωπής, Ενοχής και Αγνοιας!
Χρέος της Δημοτικής Αρχής είναι να μελετήσει τα δύο συγκεκριμένα σημεία μνήμης του Α. Παπαναστασίου, του σπιτιού που γεννήθηκε ο ίδιος και του χώρου που φιλοξενεί την προτομή του. Και να τα αναδείξει όπως ταιριάζει στην Πόλη και τον Ανδρα.
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας
TEΓΕΑ ’97

Εδώ,
οι μικροί μικραίνουν.
Οι τιποτένιοι
ξεπερνούν το τίποτα.
Λες,
και η Θεοτόκος γέννησε το Χριστό,
και μίσεψε.
Και η λάσπη βρώμικη
αιώνες ώδινε και γέννησε το διάβολο.
Α τ ύ χ η μ α.
----------------------------
Π
ροσοχή στις αντιδράσεις.
Τα διαλύματα, τους ηλεκτρολύτες.
Και το νερό απόλυτα καθαρό.

Και γέμισε το εξώφυλλο
κόκκινα και κίτρινα τριαντάφυλλα.
Υδρογόνο, δύο. Οξυγόνο, ένα.
Δ
ύο και ένα κάνουν ένα.
΄Ενα άδειο μπουκάλι κόκα-κόλα,
που γέμισε με ταπωμένα
τα φύλλα του τελευταίου μαθήματος.

Κ
αι έγινε το κακό,
όταν ήλθε η διψασμένη
και πάντα απρόσεχτη Μαρία.
΄Ολη μέρα την τρέχαμε στα νοσοκομεία.
Κ
αι τώρα,
τόλμα πάλι να ξαναπείς
πόσο όμορφα μιλάει ο κ. Καθηγητής
και πως είμαστε όλοι ανεξαιρέτως
Ερασταί της Χημείας.


Αθήνα,5/11/1994

(Για την Ιστορία).
Αποχαιρετισμός.

Δε μετρώ τίποτα.
Μόνο τις στιγμές που μου λείπεις.
Κι αυτό το αμήχανο βλέμμα σου.

Όλα έγιναν τόσο βιαστικά.


Ευχολόγιο

Αυτή η κόλαση της ψυχής
Είναι ο Παράδεισος των διαβόλων.

Ευλογημένε!



Εξομολογήσεις

Τον έβλεπα που στράβωνε
Στις σκάλες του Σχολείου.
Και ομολόγησα συντετριμμένος.

Αυτός,
Ήταν γεννημένος για Διευθυντής!
Απόσπασμα μαθήματος.

(Η ποίηση είναι)

Η ποίηση είναι πορεία
με τα μάτια της ψυχής.
Το μικρό παιδί του τυφλού Τειρεσία.

Διαρκής σταδιοδρομία
στον κόσμο της καρδιάς.
Χωρίς το φόβο κριτών
και Ελλανοδίκου Επιτροπής.

Μια ανοδική πορεία
από τη φύση των ζώων
στον κόσμο του ανθρώπου.

Έκσταση.

Η ποίηση είναι ατέλειωτη εκδρομή
με τα μάτια της ψυχής.

Τελικά,

Είναι ελευθερία.

(16-10-1995)
Απορίας άξιον
----------------------
Δεν είναι που σταδιοδρόμησα
Αντί της Αλτεως
Στους τέσσερις τοίχους
Ενός πανάθλιου σχολείου.

Ούτε ακόμα είναι
Ότι τελικώς απολήψομαι
Αντί Κοτίνου
Πιστοποιητικόν Τελευτής.
Στέφανος εξ ακανθών.
Ετελεύτησεν ευδοκίμως. . . .
Ούτε που μου έλειψε ο Ιμερος Ζωής.

Γιατί,
Ο μεγάλος μου καημός
Κι αυτό που με παραζώνει
Και καίει τα σπλάχνα μου
Νύχτα και μέρα
Είναι που δεν μπόρεσα να μάθω
Αν τελικά ο Αρης κάπου
Στο δακτυλικό εξάμετρο του Ομήρου
Καταγλώτισε την Αφροδίτη.

Και δυστυχώς,
Όπως πήγαν τα πράγματα,
Δε θα το μάθω ποτέ.
(Ευθυμιοπούλου, 12-4-1995)
Για την αντιγραφή.Παναγιώτης Δαλαμάγκας.
Άξιζε τον κόπο.
..........
Όταν συλλαβίζεις με τα μάτια σου
τους τέσσερις τοίχους του Γραφείου...
Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια.
Να θυμάσαι πάντα πως
κάποιος άλλος ταξιδεύει
με τους χτύπους της καρδιάς σου.

Ίσως κάπου να συναντηθείτε.
Αλλά όμως μην ξεχνάς ποτέ
να υφαίνεις και να ξυφαίνεις
τον πέπλο των αναμνήσεων.

Ο κόσμος είναι και μικρός και μέγας,
όπως ήταν και τον καιρό
του μεγάλου Οδυσσέα.

Για τη Σχεδία της Επιστροφής
χρειάζεται μόνο
το μικρό δάσος
των ευγενών αισθημάτων.

Στη ρίζα του καθενός
μην ξεχάσεις να βάλεις
το δάκρυ της χαράς και του πόνου.

Και να θυμάσαι πάντα.
Άξιζε τον κόπο να γνωριστούμε.
Αντίοχος,ο Μουσικός.

Αντιόχου Επιφανούς,του Μουσικού,
η αφάνεια
είναι πάντα παρούσα.
Δεν έχτισε αυτός
καλλιμάρμαρο το σχολείο.
Έστησε όμως τις πέτρινες βαθμίδες
μιας αλλιώτικης κλίμακας
που μας αφήνει ν’ ανεβούμε
και να τον αντικρίσουμε από πολύ σιμά.
Είχε αυτό το μαρμάρινο πρόσωπο
που δίνει την αιωνιότητα ενός
μνημείου στην καρδιά μας.
΄Αγαλμα σε καλλιμάρμαρο ναό.

Κέρκυρα,1986.