ΑΘΗΝΑ 2004 και «Κομματική Λαμπαδηδρομία».
«Το Αγώνισμα του Πεντάθλου»
(5Χ5Χ5+1).
Αυτή η προεκλογική περίοδος έχει μια προϊστορία πέντε χρόνων. Από τον καιρό που μπήκε, προκρίθηκε, για τα καλά στο «Γυμνάσιο» (γυμναστήριο) της πολιτικής ο Καραμανλής ο νεότερος. Στην αρχή νόμισε πως η πολιτική είναι γήπεδο και η εξουσία «μπάλα». Κάπου το «έπαιξε» ποδόσφαιρο και έπαθε το γνωστό «διάστρεμμα» (πήρε και δεκανίκια) το σωτήριον έτος 2000. Βέβαια είχε προηγηθεί ο Μητσοτάκης που το 1989 περπάτησε με τα «δεκανίκια» της Αριστεράς. Στήθηκε στην αφύλακτη διάβαση του 90ου χιλιομέτρου (υπάρχει και γραφή 1990) που τη φύλαγε (τρομάρα τους!) κάποιος Κοσκωτάς ( τον πιάσανε να κοιμάται στο γήπεδο της ΑΕΚ, αλλά ήταν αργά).
Ο «Επίτιμος της Εξουσίας» πέταξε τα δεκανίκια βιαστικά, πήδηξε κανονικά στο τρένο του ΠΑΣΟΚ πιάνοντας το μηχανοδηγό στα «πράσα». Τράβηξε την αμαξοστοιχία με δικό του κάρβουνο του τύπου 0-16-0 (φωσφορούχο, αλλά κανείς δεν έβλεπε φως. Αλλά οι γραμμές βγάζανε μια παράξενη μυρουδιά του τύπου «Βρώμικο 89). Η μπόχα απλώθηκε στο τοπίο που ήταν ίδια πολιτική έρημο. Ξύπνησαν Λαός και άνθρωποι, πετάχτηκαν γυμνοί, στριγκλίζανε.«Αποστάτησε! Απόστάτησε!». Και δεν καταλάβαινες αν μιλάγανε για το τραίνο ή για το μηχανοδηγό. Ξύπνησε ο Λαός, αλλά κοιμήθηκε αγκαλιά με το ξύπνημα.
Απόψε (γράφω στις 8 μ.μ.) περιμένουμε στη στάση το τραίνο της πολιτικής αντιπαράθεσης στο βραδινό πολιτικό διάλογο. Το λένε αντιπαράθεση και μονομαχία. Ο διάλογος είναι αυτό που λέμε «Διαλεκτική της Εκπαίδευσης». Διαλέγομαι σημαίνει διαφωνώ. Αν λέμε και οι δύο τα ίδια απλώς κάνουμε κουτσομπολιό γειτονιάς. Τι ξέρεις, τι άκουσες, τι άκουσα τι ξέρω. Τα διασταυρώνουμε, τα αθροίζουμε και τα αναπαράγουμε Χ2. Μια ποσοτική αλλαγή δεν είναι αλλαγή. Η ουσία της αλλαγής έχει τα γνωρίσματα της ποιότητας. Η ουσία της παιδευτικής αλλαγής βρίσκεται στα χαρακτηριστικά της ιστορικής εξέλιξης. Θέση- Αντίθεση-Σύνθεση. Σύνθεση είναι το καινούργιο που κρατά και χαρακτηριστικά στοιχεία του παρελθόντος.
Η βραδινή παρουσία των πέντε είναι ένα μάθημα «Πολιτικής Παιδείας». Βάζω βέβαια Χ5 (τα θέματα) και Χ5 (τους ερωτώντες). Και συν ένα (+1) το θεατή. (σαν εμένα που νιώθω όμως δις-εκατομμυριούχος).Είμαστε το ένα εκατομμύριο ελεύθερα άτομα που είπαμε ΝΑΙ στη Δημοκρατική Παράταξη, αλλά κρατήσαμε την ατομική ελευθερία και υπόσταση. Το Εμείς(1.000.000) και Εγώ, στη διπλή σύνθεση του ελεύθερου Έλληνα πολίτη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, που ποτέ δε γίνεται σύνθεση. Η Δημοκρατία των Διλημμάτων, καθώς δοκιμαζόμαστε κάθε φορά(όπως και σήμερα το βράδυ) για να οριοθετήσουμε το πότε είμαστε και λειτουργούμε ως μέλη ενός συνόλου, και πότε Λειτουργούμε ως άτομα. Η πολιτική μας υπόσταση είναι μια διαρκής ισορροπία εν δυνάμει. Τίποτα δεν είναι σταθερό και δεδομένο.
Θα είναι η Βραδινή Συζήτηση μάθημα; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Απλώς αρχή μαθήματος. Δηλαδή η παρουσίαση. Χωρίς την Επεξεργασία. Και χωρίς το τρίτο, την Έκφραση.
Θα δούμε το αγώνισμα του «Πολιτικού 5άθλου». Ως απλοί θεατές. Ή απλούστερα ως μαθητές, μαθητευόμενοι πολίτες.
Μάθημα σημαίνει αλλαγή συμπεριφοράς. Δηλαδή ο μαθητής μετά το τέλος του διδακτικού χρόνου να έχει αλλάξει συμπεριφορά, να διαφέρει από τον εαυτό του όπως ήταν πριν την έναρξη του μαθήματος.
Το πολιτικό πένταθλο της βραδιάς θυμίζει «Αφή Πολιτικής Φλόγας» και οι χιλιάδες των Πρωταθλητών της Πολιτικής θα πάρει καθένας τη δική του αναμμένη δάδα και θα τρέξει να ανάψει το δικό του «Πολιτικό Βωμό». Πάντα υπάρχει η Αθέατη Πλευρά της Πολιτικής, που σήμερα (στα άγρια μεσάνυχτα) θα τη φανταστούμε σα μια μεγάλη Πολιτική Λαμπαδηδρομία. Ποιος θα προλάβει πρώτος να ανάψει το Βωμό των Σκοπιμοτήτων και να έχει τη μεγαλύτερη φωτιά. ΑΘΗΝΑ 2004, Πολιτικοί Αθλητικοί Αγώνες.
Τον καιρό της επάρατης τριετίας ΄Μητσοτάκη-Έβερτ (που μου ρίχτηκαν τρεις Υπουργοί) είχαμε μια πανελλήνια διάσκεψη (υποτίθεται) οι Σχολικοί Σύμβουλοι στο Αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής. Ο Συντονιστής Υπουργός Παιδείας (Γ. Σουφλιάς) ανέμιζε το δελτίο κάποιου Σχολικού Συμβούλου της Πρωτοβάθμιας. Δεν είχε, έλεγε, σοβαρά επιστημονικά προσόντα. Το πιο σημαντικό που είχε ήταν η συνδικαλιστική του εμπειρία και δράση ( και όμως μου φαίνεται και τώρα πιθανότατη, σχεδόν βεβαία, η εκλογή δύο βουλευτών στις 7 του Μάρτη, καθηγητών του συνδικαλιστικού χώρου).
Στο διάλειμμα τον συνάντησα στο Γραφείο της Σχολής ( το Αμφιθέατρο είναι ακατάλληλο για διάλογο). Του μίλησα ξεκάθαρα: « Εμείς σχεδιάσαμε το θεσμό του Σχολικού Συμβούλου. Το πρόβλημά μας δεν είναι ο ένας ή οι πέντε που νομίζετε. Για να λειτουργήσουμε σωστά χρειαζόμαστε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση επιπλέον 100 Σ. Σ. διαφόρων ειδικοτήτων». Και η απάντησή του απλή: ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΕΦΤΑ.
Στις επαγγελίες των διαφόρων εποχών μπαίνει όμως ένα απλό, αλλά διττό ερώτημα: Δεν έχουμε λεφτά ή μυαλό; Απλές υποθέσεις και για την ιστορία η οποία επαληθεύεται, δεν προβλέπεται.
Οψόμεθα εις …Μαρτίους!
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας