Μήπως;
-----------------
Παντιέρα προεκλογική στην πορεία για την κατάκτηση της περιπόθητης αυτοδυναμίας στήθηκε από τη Ν.Δ. η «αξιοκρατία». Λέξη κλειδί, που θα άνοιγε όλα τα σοσιαλιστικά χρονοντούλαπα της ιστορίας και θα ελευθέρωνε τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, στην προσπάθεια για την ανοικοδόμησή του. Λέξη μαγική που θα εξόρκιζε όλα τα κακά αφού είναι συνυφασμένη με την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, τη διαφάνεια.
Δίκαια λοιπόν οι ελπίδες των μισών, περίπου, Ελλήνων είχαν αναπτερώσει και ζητούσαν, μετά τις εκλογές, την κινητοποίηση ενός διαφορετικού κοινωνικού δυναμικού, ανθρώπων άλλου ήθους, άλλης εμβέλειας και προπάντων γόνιμης φαντασίας, μέσα από τις υπεσχημένες μεθόδους. Για να διαψευστούν ωστόσο, πολύ γρήγορα, όχι μόνο με την προσγείωση στην οικονομική πραγματικότητα, αναμενόμενη άλλωστε, αλλά με την επαναβίωση μεθόδων και μεθοδεύσεων στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι προ πολλού καταδικασμένων από τους σημερινούς πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού.
Γι’ αυτό και εύλογο το ερώτημα που τίθεται: Τι είναι εκείνο που κάνει τις προεκλογικές υποσχέσεις μετεκλογικά όνειρα απατηλά, όταν κάθε πολιτικός σχηματισμός ανέλθει στην εξουσία;
Η εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας ή η μικρόνοια των πολιτικών που πιστεύουν στη διατήρηση της πελατείας τους μέσω τέτοιων εξυπηρετήσεων;
Και δε μιλάμε για πρόσωπα αντίθετης πολιτικής ιδεολογίας από την κρατούσα σήμερα στην κυβερνητική παράταξη, αλλά για άτομα του ίδιου χώρου σε μια επιλογή των «ελασσόνων» για καίριες διοικητικές θέσεις.
Τι σχέση μπορεί να έχει, άραγε, η επιλογή ενός μηχανικού καριέρας στη διεύθυνση της Μέσης Εκπαίδευσης στο νομό μας, μεταξύ άλλων που έχουν αναλώσει τη ζωή τους στην εκπαίδευση, χρόνια τώρα; Είναι αυτό πρόκληση ή όχι στη νοημοσύνη μας και ευθεία βολή στα περί αξιοκρατίας της Κυβέρνησης;
Για να σταθούμε μόνο σ’ αυτό και να μην προχωρήσουμε στο τραγικό της άρνησης εφαρμογής από τη διοίκηση δικαστικών αποφάσεων, παρά τις διακηρυγμένες αρχές της κυβέρνησης για σεβασμό στη δικαιοσύνη και στις αποφάσεις της, όποιες κι αν είναι;
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, δίκαια αναρωτιέται ένας ορθολογικά αλλά και πολιτικά, όχι κομματικά, σκεπτόμενος πολίτης; Μήπως για να πάμε μπροστά, θα πρέπει κάποτε «οι πολιτικοί μας να φιλοσοφήσουν»; Να φιλοσοφήσουν απλά, πάνω στην πρακτική αξία της πολιτικής και στη σημασία της για την εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού σώματος; Μήπως στην τεχνοκρατούμενη εποχή μας, χρειάζεται και λίγη «φαντασία στην εξουσία», λίγη απογείωση από την πραγματικότητα για να δούμε τα πράγματα περισσότερο σφαιρικά και ουσιαστικά και όχι με το μισό μάτι του κομματικού συμφέροντος και του πολιτικού καιροσκοπισμού; Μήπως χρειάζεται σ’ αυτό το νέο πολιτικό ξεκίνημα, μια επαναποκάλυψη του ελληνικού ιδεολογικού κόσμου, μια σιωπή σοβαρότητας και περισυλλογής για να ξαναβρούμε το χαμένο δρόμο της αξιοκρατίας και της εθνικής περηφάνιας;
Λέμε, μήπως;
(ΑΡΚΑΔΙΚΑ ΝΕΑ, Κυριακή, 15 Ιουλίου 1990)