Ο «ΖΑΟ» της ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ και «ΑρκαδοΔΑΚία» 1990.
«Ο πεζός Αϊ-Γιώργης»
Ο ΖΑΟ ΖΙΓΙΑΝΚ βρίσκεται ανάμεσα στη χορεία των «Ζωντανών Νεκρών» της Δημοκρατίας. Μένει άταφο σώμα εδώ και οκτώ (8) μέρες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας δυσκολεύεται νε βρει τον κατάλληλο επικήδειο. Ο Ζάο από το1989 (φοιτητική εξέγερση του Πεκίνου) βρισκόταν σε υποχρεωτικό κατ οίκον εγκλεισμό. Ήταν ο μεγάλος ηγέτης του Κ.Κ.Κίνας που είπε το μεγάλο «ΝΑΙ» στη Δηοκρατία και τις ανθρώπινες αξίες δίπλα στους εξεγερμένους για Δημοκρατία και Ελευθερία φοιτητές της ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ.
Ο γιος του ΖΑΟ έδωσε με δυο γραμμές το νόημα του επικήδειου για τον πατέρα του: «Επιτέλους Ελεύθερος».Εμείς βέβαια έχουμε και άλλα πράγματα να θυμόμστε. Οι μνήμες πάντα βοηθούν. Ιδιαίτερα αν γυρίσουμε στα δικά μας χωράφια που είναι απλά και βατά.
Οι Δέκα (10) ΔΑΚίτες της Αρκαδίας ( Μέλεγος, Κοκόρης, Καλαμούτσος, Πλιώτας, Τσεκούρας, Τόγκας, Καπόγιαννης, Κουρέτας και Μιχάλης) μέσα σε μια ώρα προσπάθησαν να θάψουν ζωντανό το Φιλόλογο Σχολικό Σύμβουλο Π.Δ. και να θέσουν υπό «αναγκαστικό κατ’ οίκο περιορισμό» τους εκφραστές της ελεύθερης έκφρασης Σχολικούς Συμβούλους Εκπαίδευσης Δηλαδή αυτούς που ήταν η αιχμή του δόρατος της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης του Κλάδου των Εκπαιδευτικων . Της μεταρρύθμισης που υλοποίησε το Δημοκταρικό Προοδευτικό Σώμα των Εκπαιδευτικών με φωτισμένο συμπαραστάτη το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980.
Το πρόβλημα της Κίνας γίνεται και δικό μας. Μήπως θα μπορούσε η προοδευτική κομματική νομεγκλατούρα της Ν. Δ. να τους μαξέψει για λίγο, (έστω τους 4 ΑρκαδοΔΑΚίτες που επιβιώνουν σε Διευθύνσεις και Γραφεία Β/θμιας Εκαπαίδευσης του Νομού Αρκαδίας από το «ακομμάτιστο» κράτος της Ν.Δ.), για να διευκολύνουν την Κομματική Ηγεσία του Πεκίνου; Ένας λόγος παραπάνω είναι και οι Ολυμπιακοί.Αγώνες που τους οργανώνουν οι άνθρωποι με περίσκεψη και φειδώ. Και ζητάνε τη βοήθειά μας.
Ας τους δείξουμε (οι ΔΑΚίτες εννοώ) φώτα και εμπειρίες που διαθέτουμε, χωρίς βιασύνη και επιπολαιότητα, για να φτιάξουν και οι Κινέζοι την ελεγεία τους για το ΖΑΟ κατά το προηγούμενο της παροιμιώδους και «ΖΑΩΔΟΥΣ» καταγγελίας της ΔΑΚΕ. Αρκαδίας στην Τρίπολη, 30-4-1990!
Εμείς οι άλλοι που ζούμε σήμερα τα «Πέτρινα Χρόνια της ΝεοΔεξιάς» έχουμε το Ιερό Χρέος να δώσουμε το δικό μας νόημα. Σε αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους αυτού του τόπου.
Ο ΖΑΟ μας φέρνει στη μνήμη την εικόνα του «Ήρωα Φοιτητή» με το λευκό πουκάμισο, ατάραχου μπροστά στην κόκκινη φάλαγγα των αρμάτων του καθεστώτος.
Το κείμενο που ακολουθεί δημιουργήθηκε στο «Σεμινάριο των Νεοδιόριστων Καθηγητών» το Σεπτέμβρη του 1991. Στα πέτρινα «Χρόνια του Εγκλεισμού», Όπως τα λέγαμε τότε. Σημειώνουμε πως η φωτογραφία του φοιτητή μπροστά από την ύλη αρμάτων είχε ανακηρυχτεί «φωτογραφία της χρονιάς».
Το ξαναφέρνει στη μνήμη μας ο θάνατος, ως «Ιστορική Τελείωση», του ΖΑΟ που φαίνεται σαν να ξαναγεννιέται.Και που φαντάζει ακόμα σαν μια «Αρχή» για την απέραντη χώρα της Ασίας. Και εγώ σήμερα δεν μπορώ ή δε χρειάζεται να γράψω τίποτα περισσότερο. Μου αρκεί το παλιό μάθημα.
Το 1991 τέθηκε το ερώτημα στους νέους καθηγητές.
.
Ένα άδειο πουκάμισο τι είναι; Αξία ή απαξία; Φυσικά όλοι απάντησαν με τη γνωστή καραμέλα του Γ. Σεφέρη. «Ένα πουκάμισο αδειανό. .», βασισμένη σε γνωστό στίχο του Ευριπίδη, «ΕΛΕΝΗ». Το άδειο πουκάμισο λειτουργεί αρνητικά. Είναι απαξία!
Βάζαμε έτσι ένα βασικό παιδαγωγικό σκοπό στη λειτουργία του Καθηγητή: Να μετατρέπει τις απαξίες και τα ελαττώματα του μαθητή σε αξίες και προτερήματα. Το θέμα μου δεν ήταν η πολιτική παιδεία, παρά το ότι από το 1990 είχα μπει για τα καλά στο στόχαστρο της «δικοπαιδικής» (από το «τα δικά μας παιδιά» του Μιλτο-Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας.
. Τώρα, αν το κείμενο που ακολουθεί σας θυμίσει και λίγο τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ή κάποιον «αλλο» (διαφορετικό στον καθένα σας) θέμα δικό σας. Φυσιολογικό, γιατί αυτό βρίσκεται και κινείται αρμονικά μέσα στα πλαίσια λειτουργίας της γλώσσας, της κάθε γλώσσας.
Τότε τέθηκε ως στόχος προβληματισμού στο σεμινάριο των νεοδιόριστων καθηγητών της Αρκαδίας (Σεπτέμβρης του 1991). Η εικόνα της ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ ήταν σχετικά νωπή αφού η γνωστή φωτογραφία του διαδηλωτή είχε κριθεί το 1990 ως «φωτογραφία της χρονιάς». Ακόμα έντονες ήταν εμπειρίες και εικόνες από τα αγάλματα του Λένιν και του Στάλιν που μεταφέρονταν ανάσκελα στα φορτηγά βαγόνια των τραίνων «προς άγνωστη κατεύθυνση».
Οι νέοι καθηγητές θα έμπαιναν σε λίγο στον «παπαγαλισμό της παιδείας». Όχι απροβλημάτιστα. Το κείμενο γράφτηκε το βράδυ σε 5-10 λεπτά. Ο τίτλος όμως που κανονικά λειτουργεί ως σχόλιο,δηλ. «Ο Πεζός Αϊ Γιώργης», με βασάνισε πάνω από μισή ώρα και διεκδικεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Τα κείμενα που έχω διαβάσει μιλούν και επαναλαμβάνουν την καθιερωμένη διατύπωση-χαρακτηρισμό: Ο «Αγνωστος απαναστάτης». Που απλώς περιγράφει, δε σχολιάζει. Δε δίνει το ιδιαίτερο νόημα και περιεχόμενο. Να δο΄θμε όμως το κείμενο.
Ο Πεζός Αϊ Γιώργης.
-------------------
Στις οθόνες που φρικιούσαν
εκείνο το αποτρόπαιο απόγευμα
άπλωναν αβέβαια τα δάχτυλά τους οι άνθρωποι.
Ήταν αλήθεια!
Μια σκιά ανθρώπου και ένα άδειο λευκό πουκάμισο.
Είχε μοιράσει το αίμα και το σώμα του
στο δισκοπότηρο των λαών.
Και μπροστά του ακίνητο
το κόκκινο τέρας της ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ.

Και από τότε
οι καταπιεσμένοι όλου του κόσμου
είδαν κατάπληκτοι πως το τέρας που φοβόντουσαν
ήταν ένα μεγάλο σιδερένιο βαρέλι
γεμάτο τρύπες.

Και όταν άρχισαν να το χτυπούν
αυτό έβγαζε έναν παράξενο ήχο
που μετασχηματιζόταν σε τραγούδι ελευθερίας.
-------------------
Συμπέρασμα: Δεν έχει σημασία αν κάτι είναι άδειο. Αλλά ποια ουσία έκρυβε και ποιο σκοπό υπηρέτησε ή υπηρετεί. Και που η κενότητά του τα τονίζει χαρακτηριστικά
. Σαν το μεγάλο μεταρρυθμιστή (μιλάνε για Κινέζικο θαύμα) και ηγέτη ΖΑΟ ΖΙΓΙΑΝΚ. Ο νεκρός του ακτινοβολεί νόημα ζωής.Κατάλληλο και για «Σεμινάριο Νεοδιόριστων Καθηγητών». Και με Κυβέρνηση Ν.Δ.
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας