Η στέγαση ενός εγκλήματος

Διαβάζοντας κατάπληκτος το υπόμνημα της ΕΛΜΕ Αρκαδίας μένουμε ιδιαίτερα στο σημείο ΣΕΛΜΕ και Πειραματικού Γυμνασίου Τρίπολης.
Είναι λογικό να αναπτυχθεί το Πειραματικό Γυμνάσιο στο ιδανικό παιδαγωγικό σχήμα των 9 τμημάτων (3Χ3) και είναι προφανές πως το τωρινό κτίριο ξεπερνά τα όρια λειτουργικής ανοχής, ιδιαίτερα όσον αφορά το εσωτερικό κλιμακοστάσιο. Υποδείξαμε στη Διεύθυνση του Σχολείου την παιδαγωγική χρήση του ισογείου (όπως και έγινε) για την ανακούφιση του υψηλότερου ορόφου.
Αυτά όμως τα περί «νοβοπάν» για τη στέγαση γραφείων της ΣΕΛΜΕ σε διάδρομο του ιδίου κτιρίου, δεν είναι απλώς παιδαγωγική βαρβαρότητα. Είναι φυσικό έγκλημα.
Ε, όχι! Του κερατά!
Να μιλάμε για περιβαλλοντική αντίληψη της εκπαίδευσης, να κάνουμε σεμινάρια για καθηγητές που αρχίζουν τώρα τη σταδιοδρομία τους ή για μαθήματα που προσδοκούμε να ανοίξουν καινούργιους δρόμους και δίπλα μας ένα παραγωγικό σχολείο, όπως η ΣΕΛΜΕ, που επιμορφώνει έμπειρους και προβληματισμένους καθηγητές, να στεγάζεται σε μια «τρύπα» και να προβάλλει (ποιο λειτουργικό σχήμα;) ένα παρανοϊκό πρόσωπο εκπαίδευσης. Οι συνάδελφοι δηλαδή από τους γειτονικούς νομούς δε θα πηγαινοέρχονται σε μια υπανάπτυκτη εκπαιδευτικά Τρίπολη. Θα κατεβαίνουν καθημερινά στον αιώνιο Άδη της παιδείας οδηγημένοι από τυφλούς μεταφυσικούς μάντεις. Τυφλούς; Ναι! Εθελοτυφλούντες; Όχι!
Αλλά εμείς που είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε την παιδαγωγική αντίληψη και τον επιστημονικό λόγο στην εκπαίδευση, δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γι’ αυτό λέμε απλά πως ένα τμήμα της ΣΕΛΜΕ κάποιες φορές θα πρέπει να εργάζεται στον όμορφο χώρο της Ακαδημίας, όπου υπάρχουν αίθουσες. Όχι μεταστέγαση. Απλή συνεργασία με την Ακαδημία. Ένα δωμάτιο 6Χ5 χρειάζεται για να κρύψουμε τη ντροπή μας.
Κοντεύουμε να βάλουμε την ταφόπλακα της Ακαδημίας και η Διεύθυνσή της δεν μπόρεσε να λύσει τα σπάργανα του εργαστηρίου της. Ας πάει το τμήμα των καθηγητών φυσικής (15 άνθρωποι είναι) να βοηθήσει και στη συγκρότηση, ανάπτυξη και λειτουργία του, συνεργαζόμενο με τη ΣΕΛΔΕ των δασκάλων.
Χρειάζεται μια λογική σκέψη μικρών διαστάσεων, ας πούμε 6Χ5 εκατοστών.
( Κ. Ν. Κυριακή, 8 Οκτωβρίου 1989)