(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ, 12-2-1990)
Το άγαλμα
Αγαλμα είναι: «παν, εφ’ ω τις αγάλλεται».
Κάθε τι που κανείς το βλέπει, το χαίρεται και καμαρώνει. Και το λατρεύει σαν εικόνισμα. Γιατί έχουμε και λατρευτικά αγάλματα. Σαν της Αθηνάς στην Ακρόπολη, ή της Αυτοδυναμίας στη Ρηγίλλης.
Μερικά αγάλματα τα έλεγαν «κούρους». ΄Εδειχναν ότι περπατάνε, γι’ αυτό προβάλλανε το ένα πόδι σε μορφή βαδίσματος. Αλλά έμεναν ακίνητα. Σαν την Αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, που τόσο λατρεύει ο Ψηλός. Είναι βλέπετε και λατρευτικό, και ατελές, σαν τους «Κούρους της Νάξου». Μισοφτιαγμένοι έμειναν από τον αρχαίο καλλιτέχνη. Ούτε στη μέση δεν τους είχε φτάσει. Κάτω του 50% που
λέμε.
Βρήκε ένα ρήγμα στο μάρμαρο και τους παράτησε. Και τους βρήκαμε εμείς και τους καμαρώνουμε.
Να δείτε πως αν γίνει σεισμός ή ρήγμα στην οδό Ρηγίλλης, το άγαλμα θα μείνει ατελές, κάτω από τα ερείπια. ΄Ετσι θα μείνει κι αυτό στην ιστορία. Ο «Κούρος» της οδού Ρηγίλλης.
Αγάλματα υπάρχουν όμορφα, άσχημα και με ρωγμές. Και γίνονται λατρευτικά. Ο τελευταίος που φταίει γι’ αυτά είναι ο καλλιτέχνης. Αυτός ξέρει από την αρχή ως το τέλος πως το άγαλμα είναι πέτρα. Οι πολλοί φταίνε που τα κάνουν λατρευτικά. Το λάδι και το λιβάνι, δικό τους.
Γίνεται «ΠΑΝ» εφ’ ω τις αγάλλεται. Σαν και μας που υπογράφουμε.
«ΠΑΝ»

«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ», 24/4/1990
Αυτά τα λέγαμε στις 12 Φεβρουαρίου, στα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ της Αρκαδίας. Εδώ
ξέρουμε και για «Κατσικοκλέφτες».
Μα πώς γίνεται η «Αυτοδυναμία» από άγαλμα κυβέρνηση; Είναι απλό. Βάνεις το λατρευτικό άγαλμα πάνω σε βάθρο. Και τελειώνεις. Σαν την «Αυτοδυναμία» της 8ης Απριλίου, που ανέβηκε στο βάθρο της ΔΗ.ΑΝΑ.
Φαίνεται πως στη «Χώρα των Θαυμάτων» τα αγάλματα γίνονται κυβερνήσεις. Το πότε οι κυβερνήσεις γίνονται αγάλματα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Απλή και σύντομη.
«ΠΑΝ»