Οικουμενική απεργία

Αυτή η πίεση προς πάσαν κατεύθυνσιν τείνει να πάρει οικουμενικό χαρακτήρα. Μιλάμε και για τα μανιτάρια των απεργιών που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα στο καταχείμωνο της οικονομίας μας.
Αναρωτιέται κανείς ποιοι να πρωταγωνιστούν σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου! Ή ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί στην ατέλειωτη ουρά των κομπάρσων της κοινωνικής αναταραχής! Δεν μπορούμε να δούμε την άκρη της. Μας είπαν πως η οικονομία είναι κομμάτια. Αυτοί εδώ την παρουσιάζουν λάστιχο.
Αυτά τα δάνεια σε «γραμμάτια δημοσίου» τελικά θα μεταφραστούν σε «ρήτρα χαρτιού» για την έκδοση τραπεζογραμματίων made in Χολαργός; Εκφράζουμε την ανησυχία του μέσου Έλληνα, αυτού που έχει σχέση με ένα μέσο βεληνεκές οράσεως. Βλέπεις θαμπό το σήμερα, σκοτεινό το αύριο. Υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που βλέπουν μόνο πίσω; Ή υπάρχουν οι παίχτες μιας νέας πολιτικής, που δεν περπατάνε στο χώρο του γηπέδου (μισόξερο κατά τα λεγόμενά τους). Και με το μάτι τους στυλωμένο στην κερκίδα των φανατικών οπαδών, πατάνε την ξεφούσκωτη μπάλα της οικονομίας.
Αισιόδοξοι, κατά το γνωστό ανέκδοτο, τη βλέπουν μισοφουσκωμένη. Μα με οικονομία του αέρα πώς γίνεται να περπατάει αισιοδοξία; Εκτός κι αν σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου οι πραγματικά τρελοί είναι οι θεατές. Αλλά μέχρι πότε μπορεί να είναι απλώς θεατές;
«Κ. Ν., Παρασκευή, 9 Φεβρουαρίου 1990».