M N H M E I O N T Ρ Ο Π Η Σ
-------------
Η μνήμη μου βρικολάκιασε
στο μαύρο χώμα.
Εμένα,
που ονειρευόμουν μια άλλη πατρίδα
και κάποιους άλλους ανθρώπους.
Και έναν ωραίο γιο
φωτεινό παλικάρι,
σαν Απόλλωνα.
Ο Κ ο ύ ρ ο ς τ η ς Τ ε γ έ α ς !
Και κατάντησε, ντρέπομαι που το λέω,
« Κ ο υ ρ ά δ ι » του Π . . . . . . . . . . . .

Ζω στην ατέλειωτη νύχτα.
Τα βήματά μου χάθηκαν
από τους βρώμικους δρόμους
του χωριού.
Φοβάμαι τους σκύλους
και τα σκατά.
Μην τα πατήσω,
κι ακούσω το κλάμα
του γιου μου.

Ανάθεμα την ώρα και
τη στιγμή. Και σε μένα,
που κατάντησα πατέρας
και Καπετάνιος της Ντροπής
-------------
Αθήνα, 25-2-1995