Κ ε ν ό μ α θ ή μ α τ ο ς


Στο τελευταίο θρανίο

κάθεται η Σιωπή.

Με τα όμορφα πράσινα μάτια.

Μόνη στην απέραντη θάλασσα

της τάξης ταξιδεύει στον κόσμο

του ονείρου.

Μόνη και ανυπόδητος.

Της φτάνει και της περισσεύει

ο κόσμος της καρδιάς της.

΄Ηταν ο μόνος τρόπος να

πετάξει την πλήξη από το παράθυρο

και να μην πέσει στο κενό

του μαθήματος.


(Τετάρτη,13-11-1991.2ο Γυμνάσιο Τρίπολης. Τάξη Γ2).