ΜΝΗΜΗ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
--------------------------
Η πρωτη μας συνάντηση ήταν με τον «ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ» του Αισχύλου. Με αυτό που λέμε «τραγική αντίληψη της ζωής», που τόσο εμφαντικά προβάλλει από τον μεγάλο τραγικό του Ε΄ αιώνα π.Χ. Και η τελευταία σττο ήρεμο νησί της Ιθάκης, όπου ακούστηκε ο βαθύς συλλαβιστός λόγος του Γιάννη Κακριδή, ομιλητή και Προέδρου του Κέντρου Οδυσσειακών Μελετών της Ιθάκης. Και εξέφραζε για μας αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε «ήρεμο τραγικό μεγαλείο».
Ήταν η επώνυμος έκφραση της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δεν ήταν ο μόνος, αλλά ήταν για μας ο Μεγάλος Δάσκαλος.
Και όταν βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στην Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση του 1964, εξέφραζε για μας τους μικρούς δασκάλους και παλαιούς του μαθητές τον πρωτοπόρο της επιστημονικής και παιδαγωγικής σύνεσης.Ήταν μια συνέχεια της πρόσφατης επιστημονικής παρουσίας του. Μια συνέχεια του Μεγάλου Δασκάλου, που σκύβει από πάνω σου την ώρα της μελέτης στο Σπουδαστήριο της Φιλοσοφικής.
Έφερε πάνω του το δέος του αγωνιστή Καθηγητή που διώχτηκε, όχι γιατί είχε άποψη, αλλά γιατί είχε γνώμη. Την πήρε και την έφερε μαζί του στη Φιλοσοφική της Θεσσαλονίκης. Πολύτιμη προίκα ζωής.Γιατί είχε «επιστημονική εντιμότητα». Και δίδασκε εντιμότητα.
Ήταν μια διαλεκτική παρουσία σε αυτό που λέμε επιστήμη και ζωή. Και για έναν απλό φοιτητή ήταν μέτρο ζωής. Και τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη καθώς βηματίζουμε τον καθημερινό μόχθο της δουλειάς μας.
-Είσαι από την Αρκαδία, τη μάνα που γέννησε τον Οδυσσέα πριν ταξιδέψει στους στίχους του Ομήρου.
Ήταν από τους τελευταίους λόγους του, που θυμάμαι από τη συνάντηση της Ιθάκης. Και μια επιστολή τεκμήριο και διαβατήριο με τους τελευταίους στοχασμούς του.
Η «μνήμη δασκάλου» είναι πάντα και «μνήμη μαθητή». Είναι το μόνο μέτρο της στιγμής γι’ αυτόν που έφυγε και για αυτόν που θα μένει πάντα κοντά μας. Γιατί έγινε κομμάτι και της δικής μας ύπαρξης. Διανεμόμενος και ουδέποτε αναλούμενος.
Στο ευγενές παράλογο της πνευματικής ζωής, όπου οι άνθρωποι φεύγουν, χωρίς να φεύγουν. Και οι Μεγάλοι, που είναι πάντα μια διααρκής παρουσία.
Ο Δάσκαλος που έφυγε ήταν αληθινά μεγάλος.
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας
Φιλόλογος
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ, 24-25 Μαρτίου 1992)