ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΓΡΑΦΙΑ
Ανάθεμα

(από το Γεροπλάτανο, στου Στρίγκου)

Από τη μονιά των αγριμιών,
από τα φαράγγια της Αταλάντης,
των Κολοκοτρωναίων το Αρκουδόρεμα
και τα μετερίζια της κλεφτουριάς
μ’ έφερε στον Κάμπο και με φύτεψε
το μυτερό ράμφος ενός Αγριοκόσσυφα.

Μαζί τραγουδήσαμε τη Μεγάλη Μέρα της Λευτεριάς.

Κι από τότε,
αντικρίζω πρώτος τον ήλιο κάθε μέρα
και μετρώ τη μοίρα και τ’ ανάστημα
των τιποτένιων της ματαιότητας.
Από τα φύλλα μου πέρασε ο ψίθυρος
των παιδιών του Κρυφού Σχολειού και
στο μαυρισμένο κορμί μου αποτυπώθηκε
η αγριότητα των ορδών του Ιμπραήμ.

Περασμένα, ξεχασμένα.
Γιατί,
αυτό που μου καίει τα σπλάχνα είναι
η τσιμεντένια αλυσίδα, που μου φόρεσαν
οι σκλαβωμένοι ανελεύθεροι
αυτού του τόπου.
Και κείνα τα σίδερα, που τα λένε καθίσματα.

Π’ ανάθεμά τους.

Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας