Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ως παρανοϊκό φαινόμενο.
Κείμενα που σκοτώνουν.
Ξεκινάμε πάλι με έναν αφορισμό. Σημαντικό δεν είναι πόση αλήθεια μπορείς να πεις, αλλά πόση αλήθεια μπορούν να δεχτούν οι άλλοι. Αυτό ισχύει απόλυτα στο πεδίο της μετάδοσης της αλήθειας.και της γνώσης. Παράδειγμα Μαθημετικός Γυμνασίου των Αθηνών πουσε μια ώρα διδασκαλίας παράδωσε τη μισή ύλη του βιβλίου. Τό ίδιο ισχύει και στην πολιτική. Για να δώσεις το καινούργιο γου χρειάξεται η συμπύκνωση της πολιτικής σου σε κάποιο σύνθημα, άμεσα κατανοητό και αποτελεσματικό.
Στη Νέα Δημοκρατία έχουμε τον Κωνσταντίνο τον Α, η Γεννάρχη, ακολουθεί ο Κωνσταντίνος ο Β, επονομαζόμενος και Μητσοτάκης. Αυτός αποκτήθηκε με μεταγραφή από τον «Ερασιτεχνικό Χανίων». Αυτός είχε παίξει μεσοεπιθετικός το 1965 στο πρωτάθλημα της Αποστασίας. Τότε ο Κωνσταντίνος ο Ανώνυμος (Ντεγκρέτσιας σήμερα) κέρδισε το Χρυσό Κύπελο για τις δεξιώσεις ανά τας αυλάς της Ευρώπης και ο δικός μας το «Μετάλλιο Ανοιχτής Παλάμης» που ακόμα του κρέμεται σαν κατάρα.. Αλλά ο αθεόφοβος το 1990 κέρδισε το Κύπελο της Πρωθυπουργίας και πήγε στη Βουλή να το γιορτάσει. Τότε ήταν που η Μαρίκα πέταξε τη γλώσσα, και εκστόμησε το ανεπανάληπτο επαναστατικό σύνθημα: «Αλήτες!».
Και έγινε της Μαρίκας. Και από τότε ο Μητσοτάκης ανακάλυψε τον εαυτό του και «αποσύρθηκε» ως κύριος επί των τινών, Επίτιμος. Και τα ξηροτήγανα της Μαρίκας ανακάλυψαν το δικό τους προορισμό, δηλαδή το κεφάλι του Μητσοτάκη.