Kαταγγέλλουμε.

Αλήθεια,
πώς νύχτωσε αυτό το μεσημέρι !
Πώς κόψαν και μοιράσανε το χρόνο
στην κοινωνία των βρικολάκων !
Την κοινωνία των αναλφάβητων της μιάς λέξης:
κ α τ α γ γ έ λ λ ο μ ε ν !

Όταν τελειώνει η εξουσία της μέρας
και βγαίνει από τον τάφο του
το τέρας της διπλανής πόρτας.

Και εμείς
απλώς αγγέλλομεν.
Και καρφώνουμε την ξύλινη αγγελία
στην καρδιά του τέρατος
για να ρεύσει το αίμα της ανομίας.

Αλήθεια,
πως έγινε η νύχτα μέρα!
Και οι καμπάνες της ελευθερίας
καρφώνουν τον ουρανό
με το πρόσταγμα της ζωής:
«Δόξα εν υψίστοις».

Σηκώνουμε τα χέρια
σε ανάταση ελευθερίας
κι αγγίζουμε με τα δάχτυλα την αιωνιότητα
της παντοτινής μέρας.