Το ΠΑΣΟΚ στο «ΒΑΛΤΕΤΣΙ» των Βρυξελλών.
Βαστάτε!…

Στην Ιστορία υπάρχει η ουσία των γεγονότων, που επαναλαμβάνεται. Που γίνεται κατανοητή ως μάθηση (ΜΑΘΗΜΑ) της ιστορίας. Γιατί έχουμε χρέος να βλέπουμε κάθε φορά τη νέα μορφή των μετασχηματισμένων γεγονότων. Που τα προσεγγίζουμε με το περίφημο τρίδυμο του διδακτικού κανόνα. Του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ, του ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ και του ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ.
Γυρνώντας πίσω βλέπουμε πως στις μέρες μας αναβιώνει μια άλλη Συμμαχία, η ΙΕΡΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ. Αλλά και το Χρέος μας, που είναι Χρέος αγώνα. Και μας ξαναφέρνει υποχρεωτικά στα «Ταμπούρια του Βαλτετσίου».
Ξαναδιαβάζουμε και πάλι το ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ, όπου έχουμε την ηρωική ανατροπή του Κολοκοτρώνη. Ο θνητός ήρωας δεν αποθεώνεταιι ανεβαίνοντας στον Αρκαδικό Όλυμπο (ΜΑΙΝΑΛΟ), αλλά κατεβαίνοντας στο θέατρο των αγώνων. Που παίρνουν τη μορφή ενός Παραδειγματικού Αξονα, πολύ έξω από τα γραμματικά και συντακτικά πλαίσια της Γραμματικής και του Συντακτικού.
Προσωπικά βίωνα την ημέρα των εγκαινίων (22-7-1992) τη νύχτα που συμβολίζει τη σκλαβιά («νύχτα αιώνων», του Κάλβου) και το απόλυτο Κακό καθώς «περνούσε αθόρυβα μέσα από πόρτες και παράθυρα». Αλλά τώρα πια δεν έχουν σημασία τα προσωπικά βιώματα του «Συντάκτη του Κειμένου» (επιδρομή-ΕΔΕ- των Ορδών του Μητσοτάκη). Η ουσία βρίσκεται στη «Λειτουργικότητα του Κειμένου». Όχι το «τι είναι» κάτι, η μικρή αφετηρία, αλλά «πώς λειτουργεί».ή μπορεί να λειτουργήσει.
Απομονώνουμε σαν παράδειγμα τρεις στίχους από το ποίημα «ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ». «Και εμείς στα ταμπούρια του Βαλτετσιού αντιμετωπίζουμε τις ορδές του Κεχαγιάμπεη, που επιτίθενται πια σε κάθε κατεύθυνση». Το Βαλτέτσι ξεπερνάει τα όρια του πραγματικού και γίνεται αιώνιο σύμβολο, γιατί οι ορδές δεν επιτίθενται «από κάθε» αλλά «προς κάθε κατεύθυνση»!
Δεν έχουμε ανάγκη από τους συμβολισμούς των Παγωμένων Ωκεανών και του Μεγάλου Καραβιού (ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ). Εμείς δίνουμε τη μάχη στο Ηρωικό Βαλτέτσι με τα δικά μας μέτρα.
Προσφέρουμε όμως ολόκληρο το «ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ» για τους Παπακωνσταντίνου, Ρέππα, Γκερέκου και λοιπούς «πατριώτες». Σαν προεισαγωγή για το νέο Υπουργικό Συμβούλιο, Σύνοδο κ.λ.π. Αλλά και για τους Μαθητές των Σχολείων μας, καθώς πλησιάζει η Εθνική Επέτειος του Μεγάλου Αγώνα.
ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ
(Η αποθέωση ενός θνητού)

Η νύχτα πέρασε αθόρυβα
από πόρτες και παράθυρα.
Ακούστηκαν αργά τα βήματα του Φύλακα
και ο κρότος από το κλείσιμο
της σιδερένιας καγκελόπορτας.

Ήταν το άνοιγμα της ιστορίας.

Ο αργός βηματισμός αραίωνε.
Έγινε καλπασμός αλόγου, που χάθηκε
στις Λαγκαδιές και τ' Αρκουδορέματα.

Ο αντίλαλος πια ήταν καθαρός.
«Βαστάτε! 'Έρχεται ο Κολοκοτρώνης».
Και ’μεις στα ταμπούρια του Βαλτετσιού
αντιμετωπίζουμε τις ορδές του Κεχαγιάμπεη
που επιτίθενται πια σε κάθε κατεύθυνση.

Ο χρόνος αυτού του διήμερου είναι αιώνιος.
Σαν τις Ημέρες της Δημιουργίας.
«Και είπεν ο Θεός...Ημέρα πρώτη.
Είπεν...Ημέρα δεύτερη».

Η ιστορία όμως πλάθεται στα δικά μας χέρια.
Το Λιμποβίσι δεν είναι τραγούδι.
Είναι Χρέος.
{Κυριακή βράδυ,26 Ιουλίου 1992}
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας.
Επ. Σχολικός Σύμβουλος
(http://arethusa.wordpress.com)