Πολυτεχνείο.
Το 10λεπτο του Α2.
(Συμβολή στη Γιορτή του Πολυτεχνείου)
Σύνταγμα: α) Εκείνοι......Εμείς. β) Πίσω από τα κάγκελα.

1. Αποστολάτου Ειρήνη.

Εκείνοι που πήραν την πολύτιμη ελευθερία στα χέρια τους,
εκείνοι που πήραν την εξουσία με βία,
εκείνοι που προσπάθησαν να υποδουλώσουν και να υποτάξουν
ένα ολόκληρο έθνος.
Που όμως δεν κατάφεραν να κρατήσουν την εξουσία,
γιατί εμείς αντισταθήκαμε, παλέψαμε και πολεμήσαμε εναντίον τους.
Εμείς που πίσω από τα κάγκελα της χουντικής φυλακής τους
καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Εμείς που παρ’ όλες τις κακουχίες και τις απαγορεύσεις κρατηθήκαμε
στο ύψος μας, γιατί δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να λέμε:
ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ !

Πίσω από τα κάγκελα του απόρθητου Πολυτεχνείου
οι αγωνιστικοί νέοι γεμάτοι θέληση και κουράγιο
πολεμάνε για την αντιμετώπιση του χουντικού καθεστώτος.
Η δυστυχία που έχει απλωθεί ολόγυρά του
μεγαλώνει όλο και πιο πολύ
εξασθενώντας τη θέληση των νέων για αντίσταση,
αλλά συγχρόνως μεγαλώνοντας το πάθος τους
για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.

2. Ινιωτάκη Ευαγγελία.
Εκείνοι, απλοί μαθητές γεμάτοι δίψα για ζωή,ύψωσαν τα κορμιά τους ενάντια στη χούντα.
Προσπάθησαν ν’ αντισταθούν στον Παπαδόπουλο και στους ακόλουθούς του που επέβαλαν την εξουσία με τη βία.
΄Υψωσαν πανιά με σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
και πλήρωσαν αυτό τον αγώνα τους με αίμα προκειμένου να υπερασπιστούν αυτά τα σημαντικά δικαιώματα.
Εμείς, εις μνήμην αυτών των μαθητών, συνεχίζουμε τον αγώνα μέσα στο Πολυτεχνείο. ΄Όμως ξεχνάμε να δείξουμε τον απαιτούμενο σεβασμό στο κτίριο και οδηγούμαστε σε βανδαλισμούς, αυθαιρεσίες και επιπολαιότητες. ΄Ετσι κάθε χρόνο αλλοιώνεται όλο και περισσότερο η εσωτερική διευθέτηση του κτιρίου και δαπανώνται ανυπολόγιστα ποσά στην αντικατάσταση των κατεστραμμένων.

3. Καβουροπούλου Σοφία.
Εκείνοι, απλά ήταν μαθητές,
ήταν παιδιά.
Σηκώθηκαν για όλους μας,
αγωνίστηκαν για να ζούμε
ελεύθεροι, χωρίς τη δικτατορία
του Παπαδόπουλου.
Εμείς όμως το μόνο που κάνουμε
είναι να ακούμε τα κατορθώματά τους
και να λυπούμαστε για το χαμό τους.

4. Καιμαξή Σίσσυ.
Εκείνοι, νέοι γεμάτοι ζωή και δύναμη,
εναντιώθηκαν στην καταπίεση.
Πρόσφεραν τα νιάτα τους.

Πίσω από τα κάγκελα
οι φοιτητές αγωνίζονταν.
Το Πολυτεχνείο τυλιγμένο
με πανό και συνθήματα...
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Καπνός και φωνές.
Ξημερώνει 17 Νοεμβρίου.


5. Καλδή Βάλια.
Εκείνοι, είχαν όνειρα και ιδανικά.
΄Ηθελαν μια νέα κοινωνία,
χωρίς κοινωνικές τάξεις, γεμάτη έργα και όνειρα
για το καλό της χώρας.
Εμείς, θυμόμαστε τους αγώνες τους
και τα αποτελέσματά τους.
Ξέρουμε ότι δεν κατάφεραν να
πετύχουν αυτά που ήθελαν.
΄Όμως ξέρουμε ότι προσπάθησαν
και αγωνίστηκαν με πάθος και θέληση.

Πίσω από τα κάγκελα ένας κόσμος
γεμάτος νέους με όνειρα και ελπίδες.
΄Οχι, Δε φοβήθηκαν το τανκ,
τα βασανιστήρια, τις εξορίες.
Πίστεψαν στις ιδέες τους
και τα ιδανικά τους χωρίς
φόβο για τα έπειτα.
΄Ήξεραν ότι δεν ήταν μόνοι τους,
αλλά ενωμένοι
εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη.

6. Καλιφέ Χάρης.
Πίσω από τα κάγκελα σαν λιοντάρια μέσα σε κλουβί
περιμένουν ανυπόμονοι να ελευθερωθούν από τη χούντα.
Κανείς δε μπορούσε να τους σταματήσει,
κανείς δε μπορούσε να τους δαμάσει.
Τώρα ειδικά, που η επανάσταση κυλούσε στις φλέβες τους.
Εκείνοι πολεμούσαν με θάρρος και με τόλμη
χωρίς κανέναν δισταγμό.
Εμείς το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε
γι’ αυτούς τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου
είναι ένα θερμό ευχαριστώ.

7. Καραγιάννης Σάββας.
Εκείνοι. Εκείνοι ήταν φοιτητές. Φοιτητές Πολυτεχνείου. Απλοί φοιτητές.
΄Οχι τόσο απλοί. Δεν άντεξαν τη δικτατορία, την καταπίεση του Παπαδόπουλου.
Κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο και αντιστάθηκαν. Αντιστάθηκαν μέχρι θανάτου,
για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι. Κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο
και με το ραδιοφωνικό τους σταθμό έκαναν έκκληση
στους κατοίκους της Αθήνας να τους βοηθήσουν.
Να τους βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν.
΄Ηταν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι.
Ελεύθεροι στο πνεύμα, πολιορκημένοι από τα τανκς
φωνάζοντας Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία.
Εμείς, προσπαθούμε να τους τιμήσουμε
και να φανούμε αντάξιοί τους.

Πίσω από τα κάγκελα φοιτητές φωνάζουν.
Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία.
΄Εξω τα τανκς ετοιμάζονται για την εισβολή.
Το πρώτο τανκ σπάζει τη σιδερένια πόρτα.
Το αίμα χύνεται άφθονο.
΄Έτσι μόνο θα πέσει ο φασισμός.

8. Καραϊσκου ΄Αντυ.
Εκείνοι, οι Καθηγητές της αντίστασης.
Εμείς, οι μαθητές τους.
Εκείνοι θυσίασαν τη δικιά τους ζωή.
Εμείς τη θαυμάσαμε.
Εκείνοι δεν δείλιασαν μπροστά στα τανκς.
Εμείς πρέπει να τους τιμήσουμε.
Εκείνοι αγωνίστηκαν και έφυγαν.
Εμείς ακόμη εδώ, τους θυμόμαστε.

Πίσω από τα κάγκελα
με τα χέρια σφιγμένα
καθόμασταν οι μαθητές
με κεφάλια υψωμένα.
Πίσω από τα κάγκελα,
γύρω από φωτιές
όλοι φωνάζουμε
μ’ ενωμένες φωνές.
Πίσω από τα κάγκελα
με γερές καρδιές
μπήκαν τα τανκς
και πήραν ζωές.

9. Καραμάνος Θάνος.
Εκείνοι προσπάθησαν να αντισταθούν πίσω από τα κάγκελα
σ’ αυτούς που θέλησαν να τους κυριεύσουν.
Εμείς δεν θα είχαμε τη δύναμη να σκοτωθούμε,
γιατί δεν έχουμε ζήσει εφτά χρόνια κάτω από το φασισμό.

Πίσω από τα κάγκελα οι ήρωες του `74,
χωρίς φόβο και γνώση της αλήθειας,
εναντιώθηκαν δίχως να λογαριάσουν το Θάνατο.

10. Καρλής Γεράσιμος.
Εκείνοι, θυσιάστηκαν για μια καλύτερη ζωή,
για έναν καλύτερο κόσμο,
για ένα καλύτερο μέλλον.
Εκείνοι, θυσιάστηκαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα,
για την Ελευθερία,
για τη Δημοκρατία.
Εμείς, δεν τα εκτιμούμε πια αυτά.
Φαντάζουν μακρινά και άγνωστα,
ακατανόητα.
Εμείς, δεν είμαστε η καρδιά του Πολυτεχνείου.

Πίσω από τα κάγκελα, πολλές φωνές.
Οι νέοι δεν φοβούνται τη χούντα,
την κατακρίνουν.
Τα άρματα δεν θέλουν να εναντιωθούν σ’ αυτούς.
« ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
και η σιδερένια καγκελόπορτα πέφτει. . .

11. Καστάνια Αλεξάνδρα.
Εκείνοι αγωνίστηκαν.
Εμείς τους θαυμάζουμε.
Εκείνοι θυσιάστηκαν.
Εμείς τους τιμούμε.
Εκείνοι δεν δίστασαν,
δεν αδιαφόρησαν.
Εμείς τους φέρνουμε στη μνήμη μας
με ενθουσιασμό.

Πίσω από τα κάγκελα οι φοιτητές αγωνίστηκαν.
Πίσω από τα κάγκελα χάθηκαν ζωές.
Κάποιοι τόλμησαν, αντιστάθηκαν, θυσιάστηκαν.
Πίσω από τα κάγκελα ακούστηκε το σύνθημα
« Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία ».
Πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου.

12. Κατσέρης Γιάννης.
Εκείνοι ήταν νέοι, όπως εμείς.
΄Ηταν θαρραλέοι, αλλά εμείς είμαστε δειλοί.
Εκείνοι είχαν το θάρρος να αντισταθούν
στην αδικία, που έβλεπαν γύρω τους.
Εμείς, αντίθετα, φοβόμαστε να αντισταθούμε.
Να αντισταθούμε για να γίνει καλύτερος
αυτός ο κόσμος.
Εκείνοι το τολμήσανε και δικαιώθηκαν.

Πίσω από τα κάγκελα ήμουν
εκστασιασμένος από τις φωνές των συναγωνιστών.
΄Ολοι φωνάζουμε για να γίνει καλύτερος
αυτός ο κόσμος.
Για να κυβερνάμε εμείς αυτή τη χώρα.
Εμείς, ο ελληνικός λαός.
Και όχι οι ξένοι και το συμφέρον τους.

13. Κατσικαλάκη Χαρά.
Εκείνοι που πήραν με βία την εξουσία,
εκείνοι που κλείσανε τα στόματα για πάντα,
εκείνοι που ζουν στη μνήμη με τα μελανότερα χρώματα.
Εμείς που ζήσαμε για την ελευθερία,
εμείς που τώρα καταστρέφουμε τα πάντα,
καταπατώντας τις θυσίες εκείνων που πάλεψαν,
εκείνων που αγωνίστηκαν,
εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους.
Η δικτατορία δεν έλαμψε με το μαύρο ήλιο της,
το σκοτάδι δεν απλώθηκε στο γαλανό ουρανό μας.
Χάρη σ΄ εκείνους.

Πίσω από τα κάγκελα τα μάτια δακρύζουν.
Οι φωνές αντηχούν σε όλη την Ελλάδα.
Οι ψυχές γεμίζουν φαντάσματα,
που ζωντανεύουν παίρνοντας τη μορφή δικτατορίας.
Τα μυαλά γεμίζουν εικόνες.
Τα βλέμματα είναι φοβισμένα.
Περιμένουν. Περιμένουν την ώρα του θανάτου.

14. Καφρίτσα ΄Αννα.
Εκείνοι, ματωμένα ρόδα που
προσπαθούν να επιζήσουν σε
ένα κόσμο γεμάτο αγκάθια.
Αγωνιστές ενός βίαιου κόσμου,
αναζητούν την προσωπική τους ελευθερία.
Αναζητούν ψωμί- παιδεία-ελευθερία.
Αναζητούν τη ζωή που τους ανήκει.
Εμείς, θεατές ενός βίαιου κόσμου,
παρακολουθούμε απαθείς τη ζωή
που κυλάει μπροστά μας,
τη δική μας ζωή που χάνεται.
Εμείς εδώ με τα χέρια σφιχτά δεμένα,
ανίδεοι της λέξης της μάχης,
βυθισμένοι σε έναν κάλπικο κόσμο
που μας τον παρουσιάζουν ιδανικό.

Πίσω από τα κάγκελα
πρόσωπα γεμάτα πάθος και ανδρεία,
πρόσωπα γεμάτα ελπίδες,
πρόσωπα που χάνονται
κάτω από τις ρόδες του τανκ.
Αλλά που μένουν για πάντα
σκαλισμένα στις καρδιάς μας.

15. Κεφαλόπουλος Δημήτρης.
Πίσω από τα κάγκελα η ελπίδα.
Η ελπίδα για ελευθερία , την οποία
χιλιάδες φοιτητές είναι αποφασισμένοι να κατακτήσουν
ακόμα και αν χρειαστεί να χαρίσουν τη ζωή τους
σ’ αυτούς που τους την στερούν.
Μπροστά από τα κάγκελα ο θάνατος
να πλησιάζει όλο και πιο κοντά,
ώσπου στο τέλος έφτασε.

Εκείνοι τρανταχτό παράδειγμα
για μας, για την πίστη τους.
Και εμείς συνεχιστές αυτής της ιστορίας.

16. Κοκκαλιάς Θανάσης.
Πίσω από τα κάγκελα η ελπίδα,
οι νέοι φοιτητές ζητούν ελευθερία
και με μια φωνή όλοι φωνάζουν:
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
΄Εξω από τα κάγκελα ο εχθρός,
που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή,
τη στιγμή που θα κατατροπώσουν τη γενιά.
Και κάποια στιγμή γίνεται το κακό.
Η πόρτα κλείνει των φοιτητών την αναπνοή.

Εκείνοι έχυσαν το αίμα τους.

17. Κομπογιάννης Κώστας.
Εκείνοι έδωσαν με προθυμία τα κορμιά τους
και τη ζωή τους για να ρίξουν τη χούντα.
Με ηρωισμό και με αποφασιστικότητα.
Εκείνοι που δεν άντεξαν την καταπίεση
και αντιστάθηκαν.
Εκείνοι με θάρρος καταπολέμησαν το φασισμό.
Χάρη σε κείνους έπεσε η χούντα.
Ο φασισμός δεν πέρασε, έμεινε εκεί.
Εμείς οφείλουμε πολλά στους άξιους ήρωές μας
του Πολυτεχνείου, που χωρίς αυτούς η χούντα
θα βάραινε την καρδιά μας.
Ο φόρος τιμής είναι πολύς και ασήκωτος.
Και βαραίνει την καρδιά μας.

Πίσω από τα κάγκελα ο καθένας μας έβλεπε
τους φοιτητές να ζητωκραυγάζουν τις λέξεις
ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Να αντιστέκονται στους φασίστες.
Άντεξαν ημέρες,
παρ’ όλες τις κακουχίες στις ατέλειωτες μέρες.
Άντεξαν, προσπάθησαν και πέτυχαν.

18. Κοντομίχης Κωνσταντίνος.
Εκείνοι πολέμησαν για την ελευθερία, για μια ζωή καλύτερη,
για ελεύθερη πατρίδα.
Εμείς ευχαριστούμε τους φοιτητές,
όλους εκείνους που έδωσαν
θυσίες και ψυχές.

Πίσω από τα κάγκελα κραυγές,
κραυγές από φοιτητές,
που ενωμένες έλεγαν:
«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

19. Κοντονής Αλέξανδρος Ειρηναίος.
Εκείνοι ήταν νέοι, όπως και εμείς.
΄Ηταν πίσω από τα κάγκελα για να αντισταθούν.
Εκείνοι ήταν θαρραλέοι, εμείς καταστροφείς.
Εκείνοι αντιστάθηκαν στην αδικία που υπήρχε γύρω τους.
Εκείνοι είχαν θάρρος, εμείς δεν έχουμε.
Θάρρος και θαρραλέα ψυχή.

Πίσω από τα κάγκελα εκείνοι τόλμησαν.
Πίσω από τα κάγκελα το ημερολόγιο ενός θαρραλέου
είχε πάρει φωτιά.
Πίσω από τα κάγκελα
ο σταθμός του Πολυτεχνείου
έδινε θαρραλέα μηνύματα.

21. Κορωναίος Οδυσσέας.
Εκείνοι στάθηκαν πίσω από τα κάγκελα
για να αντισταθούν. Και οι κατακτητές
με ριπές σκοτώναν αθώες
και γενναίες ψυχές.
Εμείς δεν μπορούσαμε να σταθούμε,γιατί
δεν έχουμε θάρρος και γενναία ψυχή.

Πίσω από τα κάγκελα γράφτηκε μια ολόκληρη ιστορία.
Πίσω από τα κάγκελα χάθηκαν γενναίες ψυχές
που με θάρρος αντιστάθηκαν στον κατακτητή.
Χωρίς κανένα φόβο για το θάνατο.
Πίσω από τα κάγκελα δοξάστηκαν
οι νέοι που αντιστάθηκαν.

22. Κουζής Λουκάς Δημήτρης.
Εκείνοι απέξω να μας πολιορκούν.
Εμείς μέσα δεν τους υπολογίζουμε.
Εκείνοι μας πολεμούν.
Εμείς τους αγνοούμε.
Εκείνοι μας προειδοποιούν.
Εμείς μεθάμε με το ποτό της ελευθερίας.
Εκείνοι στέλνουν το τανκ να μας σκοτώσει.
Εμείς πεθαίνομε.
΄Ολοι είμαστε ελεύθεροι.

Πίσω από τα κάγκελα φωνάζαμε ελεύθερα
τη ραδιοφωνική φωνή μας.
Ετοιμαζόμασταν για τη μεγάλη μέρα.
Ακούστηκε ένας κρότος.
΄Ολοι με μια φωνή φωνάξαμε:
«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Πεθάναμε ελεύθεροι.

23. Κρανιώτη Χριστίνα.
Πίσω από τα κάγκελα περίμεναν ξαναμμένοι.
Το δίκιο τους έψαχναν όλοι μαζί ενωμένοι.
Φωνές παραμορφωμένες από τη δίψα για δικαίωση,
σκελετοί και ψυχές εξασθενημένες, φτιαγμένες για ελευθέρωση.

Εκείνοι θα μείνουν ζωντανοί στη ιστορία,
παράδειγμα για όλους εκείνους που ζητούν τη φασαρία.
Απάντηση θα βρουν και μαζί με μας θα μισήσουν τη δικτατορία,
γιατί δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την ελευθερία.
Εμείς θα ζήσουμε εδώ,
μακριά από κείνους που έδωσαν την ψυχή τους.
Στη μνήμη μας θα μείνουν, αφού μας χάρισαν τη ζωή τους.

24. Κυπριώτης Μιχαήλ.
Εκείνοι μας πολεμούσανε
και εμείς αντιστεκόμασταν.
Εκείνοι μας μισούσανε
και εμείς τους συγχωρούσαμε.
Εκείνοι δεν λυπόντουσαν,
εκείνοι δεν πονούσαν.
Εμείς πονούσαμε,
εμείς θρηνούσαμε,
εμείς αυτογεννιόμασταν.

Πίσω από τα κάγκελα βρισκόμασταν εμείς.
Μπροστά από τα κάγκελα βρισκόσασταν εσείς.
Χιλιάδες άνθρωποι μαζί, χιλιάδες συνθήματα μαζί.
Η μέρα ήταν μουντή, ήτανε θλιμμένη.
Η ψυχή μας δεν υπήρχε, η λογική δεν βρισκότανε εκεί.
Μόνο το ένστικτό μας έλεγε: Ψωμί- Παιδεία-Ελευθερία.

25. Κωνσταντινάκη Μαρία.
Εκείνοι πάνω στο άνθος της ηλικίας τους
σκοτώθηκαν για μας,
για να ζούμε ελεύθεροι
χωρίς τη δικτατορία του Παπαδόπουλου.
Και εμείς τι κάναμε γι’ αυτούς ;
Τίποτα. Απλά καθιερώσαμε μια γιορτή γι’ αυτούς.
Παιδιά των 18 και 20 χρόνων
έχυσαν το αίμα τους και εμείς
μόνο ένα μνημείο τους φτιάξαμε
για να τους θυμόμαστε.

Πίσω από τα κάγκελα πέθαιναν κάθε στιγμή
από την αγωνία τους και τη θλίψη τους,
γιατί δεν ήταν ελεύθεροι να βγουν,
να πολεμήσουν με τους συμφοιτητές τους
ενάντια στη δικτατορία.

26. Κωνσταντίνου Αλέξανδρος.
Εκείνοι μας κοίταζαν μπροστά από τα κάγκελα.
Θέλανε όλοι να μπούνε μέσα. Δε μπήκανε.
΄Ισως φοβήθηκαν, ίσως δεν μπόρεσαν.
΄Ολοι ήταν ελεύθεροι ΄Ελληνες,
όλοι ήταν θαρραλέοι αγωνιστές.
Εμείς κοιτάζαμε με θαυμασμό.
Τόσος κόσμος, τόσος λαός. ΄Ολο το έθνος.
΄Ηταν αγώνας ιερός. ΄Ηταν αγώνας, αγώνας εθνικός.
Αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Οι φωνές τους δεν φόβισαν κανέναν.
Κανείς δεν έφυγε, όλοι μαζί παλέψαμε.
΄Ολοι μαζί νικήσαμε.

Πίσω από τα κάγκελα λίγα μέτρα ελευθερίας
που βάφτηκαν στο αίμα.
Λίγες στιγμές ανεξαρτησίας και εθνικής παλιγγενεσίας
που πνίγηκαν στο κλάμα ενός μωρού.
Λουλούδια και ύμνοι για τους χαμένους αγωνιστές της ελευθερίας.

27. Κωστόπουλος Κωνσταντίνος.
Εκείνοι μας κοίταζαν πίσω από τα κάγκελα.
΄Ηθελαν να μας εμποδίσουν, να μας σταματήσουν.
Αλλά δεν τα κατάφεραν, δεν μας σταμάτησαν.
Δεν σταμάτησαν την Ελλάδα στο δρόμο για την ελευθερία,
την πολυπόθητη ελευθερία.
Εμείς ήμασταν μέσα, αποφασισμένοι
για ελευθερία, παιδεία και δικαιοσύνη.
΄Ολοι ήθελαν να μπουν μέσα, μαζί μας, να φωνάξουν κι αυτοί.
Αλλά, λίγοι τα κατάφεραν, λίγοι μπήκαν.

Πίσω από τα κάγκελα, αγανακτισμένες ψυχές,
ανυπότακτοι νέοι άνθρωπο, διψασμένοι για ελευθερία.
΄Εδωσαν το μήνυμά τους.
΄Ολοι το έλαβαν, όλοι το κατάλαβαν.

28. Κωτσόπουλος Φώτης.
Εκείνοι ήταν ήρωες,
είχαν ιδανικά.
Αντιστάθηκαν στο ιδιόρρυθμο κατεστημένο,
έδωσαν τέλος στις ελεγείες και στο ζυγό,
νίκησαν με θάρρος το φασισμό
έτσι ώστε να πάψουν να υφίστανται αλλότρια πράγματα.

Εμείς στοιβαγμένοι σε μια γωνιά
χλευάζουμε πίσω από το ειρωνικό μειδίαμα,
χλευάζουμε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν
στο βωμό της ελευθερίας.
΄Ολους αυτούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους
την ανεξαρτητοποίησή τους από την οδυνηρή
πολιτική της χούντας.

Πίσω από τα κάγκελα φωνές,
φωνές που φωνάζουν ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Ψυχές που χάθηκαν
σαν μια άμορφη μάζα σκουπιδιών.

29. Λεμπιδάκη Γεωργία.
Εκείνοι που αγωνίστηκαν για μας.
Εκείνοι που αψήφησαν τα πάντα.
Τα νιάτα , τις χαρές, την ίδια τη ζωή,
και στάθηκαν μπροστά ν’ αγωνιστούνε.
Για τη ζωή, τη μόρφωση και την ελευθερία.

Εμείς που τους θυμόμαστε σαν ήρωες
μ’ αγάπη αλλά και πόνο.
Εμείς που περιμένουμε να
μοιάσουμε σ’ εκείνους.
Σ’ εκείνους που αγάπησαν
με πάθος την πατρίδα
και φώτισαν με τον αγώνα τους
την κάθε μας ελπίδα.

Πίσω από τα κάγκελα
κλειστήκανε μια μέρα.
΄Ήτανε νέοι, σχεδόν παιδιά.
Κι όμως δεν σταμάτησαν.
Φωνάξανε μ’ απόγνωση και πάθος
τα ιδανικά τους.
Ούτε τα τανκς δεν μπόρεσαν
να κρύψουν τις φωνές τους.
Κι αν τις ζωές τους χάσανε
κι αλύπητα χτυπήθηκαν,
μείνανε μέσα στις καρδιές
όλου αυτού του κόσμου
που στάθηκε κοντά τους.

30. Λιβάνιος Νίκος.
Πίσω από τα κάγκελα οι φοιτητές ζητούν δικαιοσύνη.
Προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο, το αύριο της Ελλάδας.
Αδιαφορώντας για το θάνατο, στέκονται και αγωνίζονται.
Η καταστροφική μανία της δικτατορίας δεν τους αφορά.
Οι φοιτητές ζουν ελεύθεροι κλεισμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο.

Εκείνοι κάτω από τα τανκς χύνουν το αίμα τους
για μια δημοκρατική Ελλάδα.
Θυσιάζουν τη ζωή τους στο βωμό
της ιστορίας και του πολιτισμού.

31. Λουτράκης Χρήστος.
Πίσω από τα κάγκελα αντιστεκόντουσαν στη χούντα
που ήθελε να καταπατήσει τα δικαιώματα των φοιτητών.
Πράγμα που κατάφεραν εισβάλλοντας με ένα τανκ.
Αυτοί όμως δεν λύγισαν και είπανε το όχι
σε όλους αυτούς που ήθελαν την πόρτα να διαβούν.
Εκείνοι αντιστάθηκαν με νύχια και με δόντια,
με όλη τους τη δύναμη, με πάθος λιονταριού.
΄Όμως το τανκ δεν δίστασε να διαβεί την πόρτα
αγνοώντας τους νέους που έλιωσε με μίσος.
Εμείς το μόνο που έχουμε
είναι να τους τιμήσουμε
με λίγα λουλούδια, λίγη συμπόνια.
Και έτσι και εμείς με τη σειρά μας
να πούμε ένα όχι σε εκείνους που θα θελήσουν
την πόρτα της δημοκρατίας να διαβούν.

32. Μακρυθανάσης Γεώργιος.
Πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου
βλέπω το χουντικό τανκ
να έρχεται κατά πάνω στην πύλη,
που είναι οι ελεύθεροι πολιορκημένοι,
και τους στρατιώτες να σκοτώνουν
τα ίδια τα αδέλφια τους
χωρίς οίκτο.

Εκείνοι αγωνίστηκαν για τα ιδανικά,
αγωνίστηκαν για την Ελευθερία.
Εμείς δεν αγωνιζόμαστε για τίποτα.
Όλα τα βρήκαμε έτοιμα,
όλα αρχίζουμε να τα καταστρέφουμε.
Αρχίζουμε να μην τα εκτιμάμε.

(Τα κείμενα γραφτήκανε στην τάξη, στις 6 /11/ 1996.Σε 30΄ λεπτά, χωρίς προειδοποίηση).