Ο Νόστος του Γρηγόρη Λαμπράκη.
«ΤΕΓΕΑ 2007»:Εθελοντισμός και Ειρήνη.
------------------------------
Ηρώα ήταν τόποι λατρείας προσώπων που ξεχώρισαν για τη θυσία τους και τη μεγάλη κοινωνική προσφορά. Δεν είναι τόσο ο λατρευτικός βωμός ή το άγαλμα, όσο η καθιέρωση ενός χώρου που ανήκει αποκλειστικά στη θεότητα ή τον τιμώμενο ήρωα. Θυμόμαστε τη φράση του Ξενοφώντα «ΙΕΡΟΣ Ο ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ». Χώρος που τον οριοθέτησε, του έβαλε όρους (όρια). Το Ιερό Τέμενος της Αρτέμιδος.
Ακόμα και στην πρωτοχριστιανική περίοδο αναβιώνει ο όρος ΤΕΜΕΝΟΣ, από το ρήμα τέμνω (κόβω), όπως φαίνεται στην αρχαιοπρεπή επιγραφή της εκκλησίας του Αγίου Θύρσου στην Επισκοπή Τεγέας (ΤΟΥ ΣΕΠΤΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ….). Ουσιαστικά δηλαδή στην Κερασίτσα Τεγέας δημιουργήσαμε όχι μόνο ένα Μνημείο αλλά το «ΙΕΡΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ».
Ο χάλκινος ανδριάντας του Γρηγόρη Λαμπράκη, ελαφρώς υπερφυσικού μεγέθους, δεν είναι ασύντακτος. Συντάσσεται με τον περιβάλλοντα χώρο που σε μικρή κλίμακα τον λέμε πλατεία, απομονώνοντας από τα γνωρίσματά του μόνο την έννοια του πλάτους. Αλλά και έτσι υποδηλώνεται η έννοια του μνημείου, που θυμίζει τον ήρωα και τον καθιερωμένο σε αυτόν χώρο Σε μεγαλύτερη κλίμακα περιβάλλων χώρος του μνημείου είναι και ολόκληρο το χωριό Κερασίτσα με το οποίο συντάσσεται.
Η Πλατεία, «Πλατεία Οδός», έφερε στην Κερασίτσα, την Τεγέα, την Αρκαδία τον απόδημο για πάνω από εικοσαετίες Γρηγόρη Λαμπράκη. Η αποδημία του Αρκαδικού Οδυσσέα από τη δεύτερη πατρίδα του, την Ιθάκη, κράτησε 20 χρόνια. Και ο Νόστος του συνδυάστηκε με τη μνηστηροφονία.
Πολλοί οι μνηστήρες της θυσίας του Γρ. Λαμπράκη όλα αυτά τα χρόνια. Πολλοί τον χρησιμοποίησαν και σαν «ρόπαλο» αντιπαράθεσης. Ο ίδιος όμως έζησε με τη μοναδικότητα των ομηρικών ηρώων. Που ξεχωρίζουν σαν άτομα, και όχι σαν ομάδα. Ήταν επόμενο λοιπόν η ένταξή του σε μια ομάδα να δημιουργήσει την αντιπαράθεση κάποιας άλλης.
Μερικοί θα θέλανε τον ανδριάντα του στα μεγέθη του φασισμού και σταλινισμού, όπου κυριαρχεί το ιδανικό του μεγέθους, του όγκου και της δύναμης. Του φόβου υποτελών και αντιπάλων. Η φασιστική αρχιτεκτονική ζητά να επιβληθεί με τον όγκο, το ανέκφραστο μέγεθος. Επιβλητικό, αλλά αποξενωμένο. Καμία σχέση με το ελληνικό ιδανικό του μέτρου, του μεγέθους σε ανθρώπινη διάσταση.
Όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα μετά από σαράντα τόσα χρόνια ο Γρηγόρης Λαμπράκης επιστρέφει ως φίλος στην Τεγέα και την Αρκαδία. Μπορεί η γενιά των απλών ανθρώπων και των μικρών παιδιών να τον πλησιάσει, να τον αγγίξει και να τον αγαπήσει. Για το ήθος του και όχι το μέγεθός του.
Έγινε ένα βασικό «Γνώρισμα της Ταυτότητας» ενός μικρού χωριού με τα μικρομάγαζα και τα σπίτια δίπλα σε τεμνόμενους δρόμους. Ένας «Παρόδιος Οικισμός» η Κερασίτσα Τεγέας. Και ο Λαμπράκης εντάχτηκε σε αυτή τη φιλική «εταιρική» σχέση. Δεν ήλθε για να πάρει, αλλά να δώσει, να προσφέρει. Σύμφωνα και με την Αριστοτελική αντίληψη της φιλίας. Να ωφελήσει, γιατί ο φίλος είναι ωφέλιμος.
Έτσι αυτό το «Τιμάμε το Γρηγόρη Λαμπράκη» μοιάζει σαν παραμύθι για μικρά παιδιά και αναλφάβητους. Αντίθετα ο Λαμπράκης αντιστρέφοντας τις προθέσεις προσώπων και τοπικών φορέων, ήλθε για να τιμήσει και τιμά την Τεγέα. Εθελοντής. Και έτσι πρέπει να τον δούμε. Σαν εκφραστή του Αρκαδικού Ιδεώδους του ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ, στη ζωή και τους τίμιους αγώνες του Όπως το επισφραγίζει και η εθελοθυσία του.
Ας δούμε λοιπόν σήμερα το Γρηγόρη Λαμπράκη σαν εκφραστή του Αρκαδικού Ιδεώδους του Εθελοντισμού και της Ειρήνης. Όπου και ο ίδιος νιώθει επόμενος, όχι πρωτοπόρος. Κάποιος Αλλος ασυγκρίτου μεγέθους πολύ πριν από αυτόν είπε το ανεπανάληπτο:«Ειρήνη Υμίν».
Ένα άλλο τοπικό θέμα, η «Οικία Γρηγόρη Λαμπράκη». είναι μια άλλη ιστορία. Ο Λαμπράκης για χρόνια παρέμενε άστεγος. Και το μόνο που ήξερε ο πολύς κόσμος ήταν το μικρό οικοπεδάκι που του είχαν παραχωρήσει κάποιοι πατριώτες του. Και μάλιστα με προβλήματα αντιπαροχής.
Αλλά αυτά ας τα δούμε καλύτερα προσεχώς. Να θυμόμαστε όμως πως πολλές φορές αυτό που μας λείπει είναι αυτό που υπάρχει πραγματικά . Σαν το θάνατο του Γρηγόρη Λαμπράκη. Πεθαίνοντας κέρδισε τη ζωή. Μια διαφορετική άλλη ζωή σε κοινωνική διάσταση..
Η πρόταση του «Συνδέσμου Φυσικού και Πολιτιστικού Περιβάλλοντος» ήταν να μπει μια σεμνή πινακίδα στο χώρο που άλλοι προτείνουν για τον «Μεγάλο Ανδριάντα». Μια προαναγγελτική πινακίδα για τους βιαστικούς ταξιδιώτες του εθνικού δρόμου προς Σπάρτη: «ΚΕΡΑΣΙΤΣΑ, ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ». Θα κινούσε συνειρμικά το νου και την καρδιά τους. Πρόκληση και πρόσκληση σεμνού προσκυνήματος στο Ιερό Τέμενος της φερώνυμης πλατείας του στην Κερασίτσα.
Έτσι απλά θα γίνει σπίτι του το χωριό που τον γέννησε. Ένα Χρέος αδάπανης, αλλά πολύτιμης προσφοράς Δημάρχου και Δημοτικών Συμβούλων Τεγέας. Με ευκαιρία αυτή ας φέρουμε στη μνήμη μας και την πανάρχαιη πίστη των Γηγενών Αρκάδων. Τους ανθρώπους τους γεννάει η γη και ο τόπος τους,
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας
http://arethusa.wordpress.com