ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ
(Η αποθέωση ενός θνητού)

Η νύχτα πέρασε αθόρυβα
από πόρτες και παράθυρα.
Ακούστηκαν αργά τα βήματα του Φύλακα
και ο κρότος από το κλείσιμο
της σιδερένιας καγκελόπορτας.

Ήταν το άνοιγμα της ιστορίας.

Ο αργός βηματισμός αραίωνε.
Έγινε καλπασμός αλόγου, που χάθηκε
στις Λαγκαδιές και τ' Αρκουδορέματα.

Ο αντίλαλος πια ήταν καθαρός.
«Βαστάτε! 'Έρχεται ο Κολοκοτρώνης».
Και ’μεις στα ταμπούρια του Βαλτετσιού
αντιμετωπίζουμε τις ορδές του Κεχαγιάμπεη
που επιτίθενται πια σε κάθε κατεύθυνση.

Ο χρόνος αυτού του διήμερου είναι αιώνιος.
Σαν τις Ημέρες της Δημιουργίας.
«Και είπεν ο Θεός...Ημέρα πρώτη.
Είπεν...Ημέρα δεύτερη».

Η ιστορία όμως πλάθεται στα δικά μας χέρια.
Το Λιμποβίσι δεν είναι τραγούδι.
Είναι Χρέος.

{Κυριακή βράδυ,26 Ιουλίου 1992}
Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκ